Onze laatste werkweek

Na een hele dag hard gewerkt te hebben zochten we zondagnacht ons bed op. Helaas pindakaas. We hadden gehoopt op een rustige nacht, maar dit is helaas wat mislukt. Toen we de laatste plaspauze hielden kwamen plots liters vies wc-water naar boven uit het putje van de douche. Bijna heel de badkamer liep onder en we vreesden dat ook onze kamer er moest aan geloven, maar dat konden we nog net op tijd tegenhouden. We ontdekten daarbij dat kakkerlakken zwemmen niet zo fijn vinden. We zagen de ene na de anderen haastig door onze badkamer crossen op zoek naar een veilig plekje om te overleven. Een gleuf naast de deur werd hun schuilplaats. Na wat koteren in het putje liep het stil maar zeker weer weg. De geur daarentegen, hield vol en bleef voor de rest van de nacht hangen. Onze eerste nacht van de week werd dus maar een hele korte.

Maandag op school werden we vergezeld door Ellen en Selena (de 2 andere belgjes) die geen les hadden omdat er testen werden afgenomen op hun school. Ellen knutselde samen met de kindjes van ‘le grand section’ een kindje om onder onze fruit- en groetenmand te hangen en Selena assisteerde haar en gaf ook wat Franse les aan de oudsten.

Alle handjes die we in het weekend hadden vernist en uitgeknipt hebben we op de muur gekleefd. Meer dan 100 in totaal. Omdat wij met de kleinsten nog geen echte sportactiviteit hadden kunnen doen, besloten we om een omloop in elkaar te steken en die na de speeltijd met alle kinderen door te lopen. Springen, rollen, konijnensprong, kruipen, zigzaglopen, nog eens kruipen en nog eens springen. De kinderen vonden het fantastisch en de juffen waren ook echt enthousiast. Ze stelden heel wat vragen over de activiteit en andere turn- of sportactiviteiten die wij geven in België. Ze vertelden ons dat ze dat graag ook zelf eens zouden geven omdat zij, maar ook de kinderen het echt fijn vinden. Ook merken ze dat de kinderen er zeker deugd van hebben. Uiteindelijk sloten we de dag af met het geven van een muzikale activiteit.

’s Namiddags bleven we op school om daar nog wat te kunnen werken. Nijlpaard en schildpad ophangen, tekeningen schilderen, Ellen haar kindje vernissen, … wat nog niet klaar was, werkten we ’s avonds af. Sidy uit België, Fatou (zijn vrouw) en Bou (zijn zoontje) zijn ’s avonds bij ons komen eten. Een wat praten, een ‘petite vergaderingske’ en dan weer aan het werk. Een filmpje maken van alle foto’s en weer vernissen, knippen, tekenen,… Tegen de vroege uurtjes was alles ongeveer klaar en konden we eindelijk in ons bed kruipen. We voelden ons een beetje zoals thuis in België, waar we ook af en toe eens een nachtje, of toch een stuk ervan, moeten doorwerken.

Voor geen meter uitgeslapen stonden we enkele uren later terug op, om de voorlaatste dag naar school te gaan. We kregen even tussen de lessen door een korte evaluatie en na de speeltijd starten we met het bekijken van het filmpje. Samen met de kindjes genoten we ervan om eventjes rustig en op ons gemak te kunnen zitten kijken. We werkten weer met kleine groepjes en de andere kinderen kregen ondertussen de opdracht om hun mama of papa, broer of zus te tekenen.

’s Namiddags was er dan de grote evaluatie met Sidy, onze directeur. Hij had enkele vragen voorbereid waar wij moesten op antwoorden en ook vertelde hij telkens wat hij dacht of gemerkt had. Wat waren jullie doelen? Wat wilden jullie bereiken? Wat wilden jullie leren? Hoe was de relatie met de juffen? Hoe was het contact met de kinderen? Welke tips of andere dingen willen jullie onze school nog meegeven? Het was niet altijd even eenvoudig om er op te antwoorden, maar toch deden we ons best. We praatten ook nog eens over het slaan, verbranden en boven de put hangen. We zijn er van overtuigd dat ze er niet helemaal mee zullen stoppen, maar we hopen dat het toch voor een groot stuk zal verminderen. Sidy beloofde niets, maar zei wel dat hij er eens zou over praten met de juffen.

Thuis aangekomen zijn we onmiddellijk in ons bed gekropen. Rond 20.30 uur opstaan om wat te eten en alles klaar te leggen voor de volgende dag en daarna weer het bed in. We konden het wel gebruiken. Niet dat we uitgeslapen waren, maar toch stonden we weer fris en monter op om er volledig voor te gaan op onze laatste dag. Op weg naar school kregen we in de auto plots wat zenuwen. Onze laatste dag… het was allemaal zo snel gegaan en eigenlijk konden en wilden we het niet echt geloven. We gaven nog wat les aan de kleintjes, bliezen bellen, namen klasfoto’s en deelden ons afscheidscadeautjes uit. We hadden een feest verwacht met muziek en wat gedans wat Sidy had ons dat beloofd. Helaas is daar niets van in huis gekomen. Dat vonden we ontzettend jammer want we hadden niet echt het gevoel dat we op een goeie manier afscheid hadden kunnen nemen. Heel wat kindjes kwamen ons bedanken voor wat we voor hen hebben gedaan. De voetbal, de liedjes, de spelletjes, het knutselen, het vele lachen samen,… ze waren ons echt dankbaar en de manier waarop ze het ons kwamen zeggen was ontroerend. De kleuters kwamen nog even tegen je aanleunen, je hand vasthouden, nog eens ‘toubab’ zeggen, vragen om hun ballon los te maken of hun lolly open te maken en als ze durfden nog hele zinnen in het Wolof tegen ons ratelen. Ook de kinderen van het lager hadden nood aan nog wat aandacht. Een liedje komen zingen, ons bedanken, nog eens zwaaien, ... nu weten we het zeker, we zien ze graag en we zullen zo hard missen. Daar zijn we van overtuigd.

’s Middags zochten we onze kamer weer op om een tukje te doen. Op het gemak een beetje rusten, wat nadenken en uiteindelijk in slaap vallen.

Donderdag en vrijdag hielden we uit miserie maar 2 was-, plas-, slaap-, poets- en rustdagen. We werden aan ons lot overgelaten en meer dan de helft van de dag zaten we alleen thuis. Dat vonden we niet echt fijn, want we hadden onze vakantiedagen toch echt wel verdiend en wat anders voorgesteld…

Morgen vertrekken we op stage met de groep Belgen die toekomen. Het zal wel een beetje vreemd zijn in het begin. Plots met zoveel toubabs. Moeten opletten met wat je allemaal zegt, doet of denkt… we zien wel wat het geeft.

We hebben geen idee als we tijdens de 2 komende weken even de tijd zullen hebben om op internet te gaan, dus ook geen idee als er een verslag van tussenin zal komen. Dus zowel voor jullie als voor ons zal het een verrassing worden.

Hou jullie goed, rust wat uit, geniet en leef! Tot binnenkort!