Hoe verliep onze tweede week...

Week 2 op school...

Op school gaat het al veel beter. Het contact met de directeur is veel aangenamer. Net alsof hij niet meer verlegen is, alsof hij zich meer op zijn gemak voelt. Ook het lesgeven zelf gaat al beter. We kunnen nog altijd niet zoveel wolof, maar stukje bij beetje gaan we vooruit. Met vallen en opstaan en vooral veel gelach.
We kregen ook een blauw schortje om aan te doen tijdens het lesgeven. Zo zijn we een beetje echte 'jangalekets'. Het is speciaal voor ons gemaakt en zeker en vast groot genoeg. We kunnen er waarschijnlijk 3 keer in als we een beetje ons best doen.

Diatou Fien avec Aichatou.

Fatou Miet in het leuke blauwe schortje.

Maandagavond kregen we onze eerste Senegalese kookles. Samen met mama stonden we uren in de keuken en het was echt fijn. We waren echt gelukkig. We hadden vreemdgenoeg zelfs een weekendgevoel. Van papa'tje kregen we 30 op 10 voor ons eten en Bouba heeft hem geamuseerd met het nemen van foto's terwijl we aan het koken waren...

Fatou en Diatou samen in de keuken men mama Khadi voor onze allereerste kookles.

Sinds dinsdagmiddag mogen we de buschauffeur vergezellen tijdens zijn rit 's middags. Hij brengt enkele kindjes naar huis die niet naar de koranles gaan op school. Hij vroeg als we eens wilden meegaan en dat zagen we wel zitten. Zo zagen we eens een ander stukje van Rufisque. Echt leuk om te doen. Op die manier vulden we onze dode middagminuten, die we normaal voor het middagmaal hebben, in. Tijdens de ritjes wordt nog maar eens bevestigd dat het autorijden hier echt millimeterwerk is. Het is echt gek. We rijden door straatjes waar je niet door zou kunnen moesten er zijspiegels aan je auto hangen...

De kindjes zitten op gewone klasstoeltjes in de schoolbus.

Woensdagmiddag toen we thuis waren kregen we van Bouba een zak. Daarin zaten onze kleren, onze traditionele kleren. Dit hadden we echt niet verwacht. We dachten dat we er zelf om zouden moeten gaan, maar dat was dus niet het geval. We moesten ze onmiddellijk passen en showen. Niet mis! We gingen nog naar 't stad om even op internet te gaan en ondertussen gingen we nog even langs bij de 'tailleur' om Jozefien haar broek nog wat bij te laten werken. Het werd in nog geen 10 minuten gefikst en Jozefien was helemaal gelukkig. Een mooie broek en een geslaagd pakje om de vrijdag naar school te gaan.

Donderdag oefenden we met de kindjes 'les rondes collès'. We hadden op voorhand een oefenblaadje gemaakt, we werkten zoveel mogelijk individueel om ervoor te zorgen dat alle kinderen goed konden oefenen. De meeste kinderen waren echt gelukkig met de 'extra' aandacht die ze kregen. Ze hadden er opmerkelijk deugd van en dat gaf ons een tevreden gevoel!
's namiddags gingen we met Sidy even wandelen in 't stad. We kochten wat fruit, wat geld voor op onze gsm want het was een actiedag. Ook gingen we op bezoek bij een kennis van hem die nog vollop bezig was met voorbereidingen om volgende week zijn zaak te kunnen openen. We kregen een rondleiding en ook een T-shirt om wat reclame te maken. Best wel grappig eigenlijk!

Vrijdag was een speciale dag. Voor de eerste keer in traditionele kledij naar school. De juffen waren allemaal erg enthousiast. Het was wel wat wennen voor ons. Ook was het de laatste dag van 'le corps humain' en dus knutselden we met de kinderen een ventje. Het was een hele opgave om met 37 kinderen, voor el kind een mannetje te knutselen in 2 uur, maar het is ons toch gelukt met wat hulp van onze juf en de juf van 'la petite section'. De kindjes waren echt tevreden met hun mannetje. Dat kon je zien aan hun gezichtjes. Dat deed echt deugd! We gingen 's middags terug mee met de buschauffeur, we maakten de grote toer en toen we terugwaren stond er ons een verrassing te wachten. We kwamen binnen in de klas en wat stond daar voor het bord... inderdaad, een kast! Echt sjiek. Ze is niet zo groot, maar als we er even goed overnadenken kunnen we er volgens mij toch heel wat in opbergen. We zijn er erg trots op. Na het eten zochten we een geschikt plekje en ruimden we meteen de klas op. Heel wat prullen vlogen de vuilnisbak in, dekapotte computers gingen de deur uit, er werd geveegd enzovoort. We zijn echt gelukkig. We hadden het helemaal niet zo snel verwacht. We staan te popelen om al heel wat materiaal mee te kunnen nemen naar het schooltje...

Babacar avec le Corps Humain.

Diatou et Fatou trots in traditionele kleren bij hun kast voor alle materialen...

Zaterdag werd een rustige dag. Onze kleine broer Doudou was weer meegekomen met mama. We speelden wat met hem, we maakten samen wat huiswerk en ook een middagdutje zat erin. Met de grote broer maakten we een wandeling. We gingen richting zee. Het was echt fijn. We konden er wel uren blijven zitten, ware het niet dat de zon echt brandde. Op de terugweg passeerden we even langs de grote moskee die we kunnen zien vanop ons dakterras, echt een mooi gebouw aan de buitenkant. Voor de mensen hier zijn we een echte atractie. Vooral de kinderen vinden het fantastisch om ons na te roepen, naar ons toe te komen, ons een handje te schudden of gewoon achter ons aan te lopen.

Diatou en Doudou.

Vanaf maandag begint op school een nieuw thema, want maandag is het begin van een nieuwe maand. We zullen weer heel wat nieuwe woorden leren in het wolof, maar ook in het frans. Woensdag is hier ook één of ander feest ''Touba'. Het heeft te maken met hun geloof en er zullen duizenden mensen zijn. Normaalgezien maken we maandag middag onze valiezen om tegen maandag avond met een grote bus vol familie van onze mama en papa naar Touba te vertrekken. We weten zelf nog niet zo goed hoe het precies allemaal in elkaar zit, maar het wordt ongetwijfeld een gigantisch spectakel. We kijken er alvast naar uit en houden jullie zeker op de hoogte.

Alvast veel plezier en succes daar in het koude België! Zonnige en warme
groeten en veel liefs!

Onze Familie

Khadi (mama) Diatou (Jozefien) Fatou (Miet) Oumar (papa)
We zijn super tevreden met onze mama. we komer hier niets te kort, lekker eten...
Papa maakt echt lekker thee. Hij is supersjiek en lacht heel veel. Hij zorgt heel goed voor ons en wij ook voor hem.
Bouba, onze grote broer, hij zorgt voor ons ontbijt en vergezelt ons bij heel wat uitstappen.

En hier onze kleine broer Doudou. Als een hyperactief kereltje crost hij rond op ons dakterres. Hij zit vol energie en snurkt als de beste.

wist je dat...

Wist je dat…

• hier met de auto rijden gezonder is dan fietsen of wandelen
• het eerste woord dat we opzochten in onze woordenboek “handdoeken” was
• de koffers van de auto’s hier heel goed ja kunnen knikken
• je hoofdpijn kan hebben omdat je hersenen gekrompen zijn ‘s nachts
• ‘toubab’ een woord is dat de kinderen hier echt goed kennen
• Er een verschil is tussen ‘toubab’ en ‘touba’
• Senegalezen erg geinteresseerd zijn in je armbandjes
• Senegalezen niet veel haar hebben
• Ze in Senegal overheerlijke spaghetti kunnen maken
• De bomen in Senegal soms blauw en wit zijn
• Er meer dan 30 kindjes in het minischoolbusje worden vervoerd
• Je hier moet betalen voor je karton
• heel wat Senegalezen gigantische platvoeten hebben
• de toetsenborden in cybercafé's voor geen meter kloppen
• er ook toetsenborden bestaan in het Arabisch
• spookrijden hier normaal is
• 'riz au lait' geen rijst is
• de buschauffeur in het weekend nog knapper is dan tijdens de week
• je hier gelukkig wordt van kleine dingen
• je cataract kan krijgen als je de thee hier op een verkeerde manier maakt
• een auto hier makkelijk 6 kleuren kan hebben
• de straataverlichting hier soms aan en uit gaat zonder reden
• je snot zwart kan zijn na een wandeling in't stad
• autorijden hier echt milimeterwerk is
• we 39/10 kregen van onze papa voor het eten dat we klaarmaakten
• kinderen slaan hier eigenlijk ook verboden is, maar dat het toch veel te vaak gebeurt
• onze traditionele kledij prachtig is
  

Amper vertrokken en al een week Senegal achter de rug.

woensdag 20 januari 2010

woensdag, de eerste dag lesgeven. Spannend, maar ook een beetje een ongemakkelijk gevoel. Aangekomen op school deden we zoals gewoonlijk onze toer om aan iedereen handjes te gaan geven. Dat is hier de gewoonte. En ook de kinderen gaan bij iedereen langs om handjes te schudden, daarbij gaan ze ook even door de knieen. Das is een beetje vreemd. We voelen er daar niet zo goed bij, want dat geeft ons het gevoel dat we een hogere functie hebben en dat vinden we niet zo fijn.
Het is altijd nog een beetje wachten op de kinderen die toekomen met het schoolbusje. Die zijn meestal wat later, maar dat is hier geen probleem.
De eerste les verliep redelijk vlot. 'Le langage', le corp humain of 'djemounit' in het Wolof. Dit is het thema van de maand januari. Een hele maand werken ze rond hetzelfde thema. We leerden behoorlijk snel de delen kennen zowel in het frans als het Wolof. Zo heb je bob, jaram, tanki ak logoi, butte, noppe, karaw, bakin, gimien, lamien, sikien, djeu, bung, lig, baat, magge, dunde, bier, djoembag, logo, tank, gienaw, oom, baram... allemaal lichaamsdelen. We hebben er ongeveer twee uur
overgedaan om ze zonder fouten op te kunnen zeggen. Niet zo makkelijk. De tweede les is 'le psychomotricité'. 'Ou sommes nous?' 'Nous sommes dans la cour' 'Qu' est-ce que on va faire dans la cour?' 'On va faire psycho.' 'Qu' est- ce qu' on va faire dans la psycho?' 'On va faire la formation de petits groups!' Nog enkele liedjes in het frans en het wolof en dan wordt er geoefend op het maken van kleine groepjes aan de hand van kleurpotloden, potjes of gewoon zo zonder iets. Het nut daarvan snappen we niet echt, maar ze moeten het wel kunnen. Bij 'Perceptivo' leren de kinderen termen als 'fort, faible en bref'. Daarna mogen de kinderen iets eten in de klas en wat buiten spelen op de 'speelplaats'. Na de speeltijd moeten ze
verplicht met hun hoofd op de bank liggen voor enkele minuten. Daarna is het 'Graphisme'. Hierin wordt gewerkt aan de soorten lijnen. La ligne vertical, la ligne horizontal, la ligne oubligue, combination la ligne, la ligne brisée et les vagues.
Dan volgt nog wat 'Logico-math' waar de kinderen 'devant, derrière, sous, sur, à côté, petit, grand, moyenne, long, court...'
'L'activité manuelle' doet een beetje pijn aan ons hart. Hierin worden telkens een paar kinderen op de eerste rij gezet en zij mogen een tekening inkleuren. De andere kinderen (dus nog een stuk of 30) moeten gewoon stilzitten op hun stoel en zwijgen. Een half uur aan een stuk, als het niet langer is. Echt niet fijn om mee te maken.
Als laatste wordt er nog wat gezongen en dat vinden de kinderen wel echt fijn. 'Tout cela est à moi' is het liedje dat ze geleerd hebben over het lichaam. We zijn er niet echt fan van, maar toch doen we ons best om het telkens vol enthousiasme te zingen voor de kinderen. Wij hebben hen 'Epo I tai tai é' aangeleerd. In plaats van 'epo' moeten we wel 'epaule' zingen van de juf. Want dan heeft het iets met le corp humain te maken.

We waren blij dat het middag was, want er is hier, net zoals bij ons, geen school op woensdagmiddag. We konden naar huis. We aten lekker en dan hebben we wat geslapen. Dat deed echt deugd, we konden het goed gebruiken.
Daarna zijn we onmiddellijk gestart met het sorteren van ons materiaal en het slijpen van al onze potloden, tot onze handen er helemaal van open lagen... Bouba en papa kwamen af en toe eens kijken en waren echt verbaasd.
's avond laat moesten we dan nog het één en ander voorbereiden voor de volgende dag. Eigenlijk hadden we graag nog wat geobserveerd, want het is echt voor geen meter eenvoudig om voor een klas te staan als je niet begrijpt van wat de kindjes zeggen...

Dit is onze klas waar we de eerste maand stage zullen lopen (leeftijd: 4/5 jaar)

donderdag 21 januari 2010

's morgens moesten we wat wachten op de auto die ons naar school bracht. Er gaan ook 3 meisjes met ons mee die hier in de buurt wonen, best wel gezellig, maar een beetje krap als je met 6 of 7 op de achterbank moet. Dat moet kunnen hier.
We arriveerden een beetje laat, maar nog voor het schoolbusje, dus geen probleem. De eerste les was weer 'le langage'. Die hebben we gegeven en het lukte redelijk. We hadden gevraagd als we bij de rest nog wat mochten observeren zodat we de liedjes en de woorden nog beter zouden leren, want eenvoudig is het niet. Dat was geen probleem voor de juf en wij waren gelukkig. We hebben hier en daar wat gefilmd zodat we het 's avonds nog eens opnieuw konden bekijken. Dat is makkelijker om te leren...
De beste oplossing, volgens de 'jangaleket' (onderwijzeressen) van het schooltje, om ons nog sneller en beter wolof te leren is de volgende; zij gaan op zoek naar twee Senegalese mannen voor ons. Ze organiseren een groot feest en wij trouwen ermee. Zo zullen we het wel echt snel leren. Ze waren er erg enthousiast over en zagen het ook echt onmiddellijk zitten. Echt niet te doen!

Tijdens de middag gingen we met de directeur op zoek naar karton in't stad. Dit helaas zonder resultaat. Op de terugweg kocht hij voor ons één of ander stuk fruit. We weten niet precies wat het is, maar het doet ons denken aan lichy's. Het was niet slecht, gewoon vreselijk ambetant om te pellen en zonder smossen op te eten...

vrijdag 22 januari 2010

vrijdag dan weer een dagje les geven. Het was niet gemakkelijk. Met de voeten spelen kunnen ze hier echt goed. De juf liet ons alleen om karton te gaan halen. Echt geen pretje. De kinderen begrijpen het normaal gezien wel als we iets willen uitleggen, maar ze stil krijgen lukt ons nog niet. We weten wel dat 'noppi' stil zijn is, maar je kan moeilijk de hele tijd 'noppi' lopen roepen. En slaan, zoals ze hier wel eens durven doen, willen we absoluut niet doen. Het gaat er dus erg rumoerig aan toe als ze ons alleen laten met de kinderen. Hopelijk doen ze dat niet meer...
In de namiddag wou de directeur praten. Hij nam Jozefien mee naar de klas om alles uit te leggen. Hij wil dat alle klassen aan de binnenkant worden geschilderd. Wij hebben heel wat materiaal voor het schooltje, maar we willen het niet geven zolang er geen kast is, dus daar wil hij ook eerst voor kijken. Het is belangrijk dat er een beetje en systeem in zit, want als we gewoon het materiaal zo geven is het binnen de kortste keren verdwenen of kapot...

Zaterdag 23 januari 2010

wat uitslapen deed wel deugd. We gingen na het middageten naar 't stad. Daar kochten we stof om traditionele kledij te laten maken en we gingen er dus ook meteen mee naar de 'tallieur'. We zochten een leuk model en het meten kon beginnen. Ook kochten we nog wat materiaal en een speciaal stokje dat ze hier gebruiken als tandenborstel. Echt leuk om op de knabbelen en zo je tanden te verzorgen. Het schept zelfs een beetje rust. Onze kleine broer Doudou kwam mee met mama. Hij is de hele dag bij ons geweest. We hebben samen gevoetbald en gespeeld. 's avonds belden we met zijn papa (die ons graag wil leren kennen) om te vragen of hij mocht blijven slapen. Dit was geen probleem en onze kleine broer was dolgelukkig. Terwijl Miet aan het bellen was met het thuisfront maakte hij samen met Jozefien zijn slaapplekje klaar.
Onze grote broer was een beetje jaloers, dus vroeg hij of we nog een stapje in de wereld wilden zetten. Voor we naar senegal vertrokken gaf iemand ons de raad om op zoveel mogelijk voorstellen 'ja' te zeggen, zo zouden we heel wat leuke, speciale en fijne kansen en momenten meemaken... daar gingen we dan. Even de taxi in en dan een heel eind wandelen. Het
was echt fijn om buiten te zijn. Wij vonden het echt warm, terwijl Bouba naast ons liep met een trui, een muts en een sjaal. Echt vreemd. We werden van de eerste tot de laatste minuut verschrikkelijk bekeken, maar ondertussen zijn we dat al wat gewoon. Ons lastig vallen gebeurt gelukkig niet. Onderweg was er een concert en daar stopten we even om wat te luisteren. We eindigden onze uitstap met een bezoekje aan de kameraad van onze broer. Echt grappig. Terug thuis nog een minimassage voor de 'ginaw' van jozefien en de 'logoi' van Bouba en dan gaan slapen. Heel stilletjes want onze minibroer lag al te snurken. Echt, gigantisch snurken. Zoals een volwassen vent. Om je ziek mee te lachen... dat er zoveel lawaai uit zo'n klein mannetje kan komen, niet normaal!

Hier onze grote broer Bouba die het super koud heeft terwijl wij staan te stikken van de warmte.

zondag 24 januari 2010

na het ontbijt wat poetsen. Miet de keuken, Jozefien onze badkamer. Ook hebben we samen met onze mama voor de eerste keer onze was gedaan. Stiekem heeft ze ons wel een beetje uitgelachen. Het kan niet anders. Nu hangt alles te drogen op ons dakterras. Papatje haalt alles boven om thee te maken, dus we krijgen straks weer een paar glaasjes gigantisch zoete thee. Straks nog een beetje werken voor het schooltje en hopelijk niet te laat gaan slapen vanavond.

update

hallo.

We zitten momenteel in één of ander internetcafé en we hadden ons goed voorbereid. We hadden op voorhand een heel verslag getypt om hier op te zetten, helaas pindakaas, die pc's hier willen onze usb-sticks niet lezen dus moeten we het zonder doen. Ook kunnen we er dus geen foto's opzetten en dat vinden we ontzettend jammer.
Alles gaat goed met ons. De voorbije week op school was wel lastig. Ze verwachten heel veel van ons en het is moeilijk om voor een klas te staan als je voor geen meter begrijpt wat de kinderen tegen je zeggen of wat ze vragen.
In ons huisje is ook alles dik in orde. Mama is de beste kokkin, het eten is super lekker. We zijn al gewend aan het pikante. Onze papa is ook echt leuk. Hij zorgt goed voor ons en is bezorgd. Bouba, onze grote broer is ook best wel grappig, hij zorgt 's morgens voor ons ontbijt. Ook is hij er altijd bij als we naar school moeten of weer naar huis.
We proberen morgen nog eens op internet te geraken om wat foto's en een deftig verslag te posten.
heel veel groetjes en veel liefs
de maertens

onze eerste dagen...

onze eerste dagen...

Ziezo, amper een dag weg en al 1001 avonturen beleefd. Het begon al allemaal in de luchthaven. Bij het inchecken dook al het eerste probleem op, er waren andere personen met onze zitplaatsen gaan lopen. Zo bleek
dat we inplaats van samen te zitten, maar liefst 5 rijen van elkaar verwijderd zouden zijn. Dat zagen we natuurlijk niet echt zitten, daarom regelden we op het vliegtuig onderling iets met enkele passagiers. Op die manier konden we uiteindelijk toch nog naast elkaar zitten. Oef, wat een opluchting, nu konden we eindelijk van onze vlucht genieten.
Twintig minuten vroeger dan voorzien landden we in Dakar, daar bleek alles goed te verlopen. Ook bij de duane werden geen extra vragen gesteld. Toen we bij de rolband kwamen, waar onze valiezen op zouden liggen. Dit was toch de bedoeling. Dit bleek alles behalve zo te zijn. We vonden 2 valiezen, de valiezen van Miet, maar waar waren de valiezen
van Jozefien gebleven? Spoorloos? Van de band gevallen? Is er iemand anders mee weg gelopen? ?? Zo begon al het 2de deel van ons groot avontuur. Miet bleef alleen achter met de valiezen en de handbagage,
Jozefien werd onmiddelijk mee genomen naar een klein kamertje achterin de luchthaven. Wat zag het daar vreemd uit, de schrik kwam al gauw naar boven. Honderden valiezen stond in dat gangetje en dan moet je in een klein kamertje (helemaal alleen) gaan expliceren hoe je valiezen er uit zien. Daar werden de telefoonnummers uitgewisseld, afspraken gemaakt,
maar vooral gehoopt dat de valiezen terecht zouden komen. Ja, want zo zonder lakens, zonder handdoeken, zonder washandjes, niet zeker weten als ons 'Mosquito net' wel mee was,... geraken we niet heel ver. Vol wanhoop wandelde Jozefien met slechts één papiertje in de hand in plaats van 55 kilo bagage terug naar Miet.
Samen met dat beetje bagage dat we nog over hadden gingen we naar buiten. Gelukkig riep onze senegales papa ons vanuit de verte toe. Wat een opluchting... Terwijl we naar de auto wandelen en we verwelkomt werden door onze papa kreeg Miet
al haar eerste huwelijksaanzoek. Vliegensvlug doken we de wagen in.
Eenmaal vertrokken keken we onze ogen uit, zo'n drukte op de baan, geen rijvakken, geen richting aanwijzers, verkeerslichten die helemaal niet werkten,... Iedereen reed er maar op los. Getoeter van de wagens, letterlijk bumper rijden,... Ook de mini winkeltjes zijn nogal bizar.
Overal heb je kleine kleine winkeltjes in metalen huisje lang de straatkant. Vooral winkels met autoonderdelen, zonnenbrillen, wat fruit, meubelmakers,... Zo kan je autodeuren (inclusief deuken) per stuk kopen. Ook liepen er overal personen tussen het drukken verkeer, ze springen voor de wagens,... deze personen verkopen brillen, telefoonkaarten,
bananen, mandarijnen, winter sjaals (wat we heel absurd vinden in zo'n
warmte), nootjes,... Dit leek ons niet echt zo gezond te zijn.

De rest van onze eerste avond verliep rustig en op het gemak. Lekker eten, fijn gezelschap... een gezellige avond. Moe kropen we in ons bed. We keken uit naar de volgende dag, praten met de directeur en hopelijk de rest van de valiezen terug...

We werden wakker om 5 uur 's morgens door de oproepingsgezangen van één of andere moskée in de buurt. Na een tijdje werd duidelijk dat recht tegenover ons huis een moskée is. Niet mis. De directeur zou normaal gezien rond 11 uur bij ons thuis zijn, helaas dit werd een beetje later. Zo omstreeks 18 uur arriveerde hij. Dan moesten we nog naar het schooltje en ondertussen wisten we ook dat de valiezen van Jozefien in Dakar in de luchthaven aanwezig waren. Toen we vertrokken was het al donker, dus het werd een vreemd bezoek aan het schooltje. Fieuw, zo'n kleine klasjes waar zoveel kindjes in moeten... we konden het bijna niet geloven.

Na een hele tijd wachten konden we uiteindelijk vertrekken naar Dakar. Het werd een lange rit en om ons wat bezig te houden, filmden we wat onderweg. =)

Zondag was een rustige dag. Het hoogtepunt was een korte wandeling in de straten van Rufisque. Het enige wat we de hele tijd hoorden was 'Toubab, toubab!' (Blanke, blanke...)
Het was al de hele dag gloeiend heet geweest en eigenlijk wilden we heel graag een douche nemen, maar helaas kwam er geen water uit de kraan. Het was echt afzien.

Gisteren dan, onze eerste dag op school. Het was zwaar. Niet alleen omdat we nog wat moe waren, maar ook gewoon de manier van onderwijzen en omgaan met de kinderen. Zweepjes of plastieken stokjes worden, naar onze mening, veel te veel gebruikt. Echt afgrijselijk om te zien. De kinderen zitten gewoon op gammele stoelen met veel te veel aan één tafel. Dingen
opzeggen gebeurt hier meer dan de helft van de tijd en 'graag zien' zit er ook niet echt in... echt lastig om te zien. Na een hele middag niets doen, kwam Bouba ons eindelijk ophalen.
De rest van de avond was best leuk. Miet heeft wat gevoetbald op het dakterras. Jozefien heeft haar dagboek aangevuld, we keken naar wat foto's samen met onze papa en Bouba, we lachten met 'lekker kontje' en eigenlijk vooral de manier waarop onze papa het zei.

Vandaag dan nog een dagje op school. We gingen er vol goeie moed naar toe voor onze tweede observatie dag. Na een tijdje werden we aan ons lot overgelaten met de kinderen. De leraressen moesten 'vergaderen'... We begrepen niets van wat de kinderen zeiden. We moeten dus wat Wolof leren (echt niet simpel, maar we doen ons best) want ze verwachten dat we morgen al alles overnemen... echt gek.
Hopelijk valt het wat mee, want we zien het niet echt zo goed zitten...

We blijven gaan, want dat is hoe we bestaan!

Groetjes en heel wat liefs uit het verre, warme Senegal!

de laatste 12 uur...

De laatste 12 uren in België gaan bijna in.
Onze valiezen zijn gemaakt, alle papieren zijn in orde, klaar voor vertrek.
En nu maar hopen op niet al te slecht weer zodat we met een gerust hart kunnen gaan slapen.
Het wordt een spannend avontuur, daar zijn we rotsvast van overtuigd en we zullen ons best doen om zoveel mogelijk te genieten van alles wat we mogen meemaken, want we beseffen maar al te goed dat we heel erg dankbaar mogen zijn dat we dit kunnen en mogen meemaken.

Eind vorige week kregen we te horen dat onze Senegalese papa, Oumar, ons komt ophalen aan de luchthaven. We krijgen niet alleen een extra papa, Khadi wordt onze extra mama. Ze zal voor ons koken en samen zullen we af en toe eens onze was doen.
Zaterdag komt de directeur van het schooltje kennis met ons maken...

Zo snel mogelijk laten we jullie weten hoe onze reis is verlopen, hoe ons huisje eruit ziet, hoe slecht ons Frans wel niet is, hoe de mensen hier zijn, kortom alles wat jullie willen weten...

tot gauw en veel liefs!