onze eerste dagen...

onze eerste dagen...

Ziezo, amper een dag weg en al 1001 avonturen beleefd. Het begon al allemaal in de luchthaven. Bij het inchecken dook al het eerste probleem op, er waren andere personen met onze zitplaatsen gaan lopen. Zo bleek
dat we inplaats van samen te zitten, maar liefst 5 rijen van elkaar verwijderd zouden zijn. Dat zagen we natuurlijk niet echt zitten, daarom regelden we op het vliegtuig onderling iets met enkele passagiers. Op die manier konden we uiteindelijk toch nog naast elkaar zitten. Oef, wat een opluchting, nu konden we eindelijk van onze vlucht genieten.
Twintig minuten vroeger dan voorzien landden we in Dakar, daar bleek alles goed te verlopen. Ook bij de duane werden geen extra vragen gesteld. Toen we bij de rolband kwamen, waar onze valiezen op zouden liggen. Dit was toch de bedoeling. Dit bleek alles behalve zo te zijn. We vonden 2 valiezen, de valiezen van Miet, maar waar waren de valiezen
van Jozefien gebleven? Spoorloos? Van de band gevallen? Is er iemand anders mee weg gelopen? ?? Zo begon al het 2de deel van ons groot avontuur. Miet bleef alleen achter met de valiezen en de handbagage,
Jozefien werd onmiddelijk mee genomen naar een klein kamertje achterin de luchthaven. Wat zag het daar vreemd uit, de schrik kwam al gauw naar boven. Honderden valiezen stond in dat gangetje en dan moet je in een klein kamertje (helemaal alleen) gaan expliceren hoe je valiezen er uit zien. Daar werden de telefoonnummers uitgewisseld, afspraken gemaakt,
maar vooral gehoopt dat de valiezen terecht zouden komen. Ja, want zo zonder lakens, zonder handdoeken, zonder washandjes, niet zeker weten als ons 'Mosquito net' wel mee was,... geraken we niet heel ver. Vol wanhoop wandelde Jozefien met slechts één papiertje in de hand in plaats van 55 kilo bagage terug naar Miet.
Samen met dat beetje bagage dat we nog over hadden gingen we naar buiten. Gelukkig riep onze senegales papa ons vanuit de verte toe. Wat een opluchting... Terwijl we naar de auto wandelen en we verwelkomt werden door onze papa kreeg Miet
al haar eerste huwelijksaanzoek. Vliegensvlug doken we de wagen in.
Eenmaal vertrokken keken we onze ogen uit, zo'n drukte op de baan, geen rijvakken, geen richting aanwijzers, verkeerslichten die helemaal niet werkten,... Iedereen reed er maar op los. Getoeter van de wagens, letterlijk bumper rijden,... Ook de mini winkeltjes zijn nogal bizar.
Overal heb je kleine kleine winkeltjes in metalen huisje lang de straatkant. Vooral winkels met autoonderdelen, zonnenbrillen, wat fruit, meubelmakers,... Zo kan je autodeuren (inclusief deuken) per stuk kopen. Ook liepen er overal personen tussen het drukken verkeer, ze springen voor de wagens,... deze personen verkopen brillen, telefoonkaarten,
bananen, mandarijnen, winter sjaals (wat we heel absurd vinden in zo'n
warmte), nootjes,... Dit leek ons niet echt zo gezond te zijn.

De rest van onze eerste avond verliep rustig en op het gemak. Lekker eten, fijn gezelschap... een gezellige avond. Moe kropen we in ons bed. We keken uit naar de volgende dag, praten met de directeur en hopelijk de rest van de valiezen terug...

We werden wakker om 5 uur 's morgens door de oproepingsgezangen van één of andere moskée in de buurt. Na een tijdje werd duidelijk dat recht tegenover ons huis een moskée is. Niet mis. De directeur zou normaal gezien rond 11 uur bij ons thuis zijn, helaas dit werd een beetje later. Zo omstreeks 18 uur arriveerde hij. Dan moesten we nog naar het schooltje en ondertussen wisten we ook dat de valiezen van Jozefien in Dakar in de luchthaven aanwezig waren. Toen we vertrokken was het al donker, dus het werd een vreemd bezoek aan het schooltje. Fieuw, zo'n kleine klasjes waar zoveel kindjes in moeten... we konden het bijna niet geloven.

Na een hele tijd wachten konden we uiteindelijk vertrekken naar Dakar. Het werd een lange rit en om ons wat bezig te houden, filmden we wat onderweg. =)

Zondag was een rustige dag. Het hoogtepunt was een korte wandeling in de straten van Rufisque. Het enige wat we de hele tijd hoorden was 'Toubab, toubab!' (Blanke, blanke...)
Het was al de hele dag gloeiend heet geweest en eigenlijk wilden we heel graag een douche nemen, maar helaas kwam er geen water uit de kraan. Het was echt afzien.

Gisteren dan, onze eerste dag op school. Het was zwaar. Niet alleen omdat we nog wat moe waren, maar ook gewoon de manier van onderwijzen en omgaan met de kinderen. Zweepjes of plastieken stokjes worden, naar onze mening, veel te veel gebruikt. Echt afgrijselijk om te zien. De kinderen zitten gewoon op gammele stoelen met veel te veel aan één tafel. Dingen
opzeggen gebeurt hier meer dan de helft van de tijd en 'graag zien' zit er ook niet echt in... echt lastig om te zien. Na een hele middag niets doen, kwam Bouba ons eindelijk ophalen.
De rest van de avond was best leuk. Miet heeft wat gevoetbald op het dakterras. Jozefien heeft haar dagboek aangevuld, we keken naar wat foto's samen met onze papa en Bouba, we lachten met 'lekker kontje' en eigenlijk vooral de manier waarop onze papa het zei.

Vandaag dan nog een dagje op school. We gingen er vol goeie moed naar toe voor onze tweede observatie dag. Na een tijdje werden we aan ons lot overgelaten met de kinderen. De leraressen moesten 'vergaderen'... We begrepen niets van wat de kinderen zeiden. We moeten dus wat Wolof leren (echt niet simpel, maar we doen ons best) want ze verwachten dat we morgen al alles overnemen... echt gek.
Hopelijk valt het wat mee, want we zien het niet echt zo goed zitten...

We blijven gaan, want dat is hoe we bestaan!

Groetjes en heel wat liefs uit het verre, warme Senegal!