Week 6

Het weekend is snel voorbij gegaan. We hielden met de Belgen een 'petite vergaderingske' over hoe we het weekend zouden invullen. Graag wilden we iets gaan bezoeken. Zaterdag even naar 't stad om wat boodschappen te doen en even op internet te gaan. Ons verslag van vorige week konden we niet op onze blog zetten want er was iets raars gebeurd met de memory-stick. Nu ja, dat is geen zo'n groot drama. Met een beetje vertraging staat het er nu toch op.

Zondag dan ons uitstapje. We gingen naar het schildpaddenpark op zo'n 15 km hiervandaan. 'Reserve Botanique De Noflaye – Village des Tortues'. Op zich niet zo groot, maar best wel interessant en eens leuk om zoveel schildpadden in allerlei verschillende vormen, groottes en kleuren te zien.

Tegen de middag waren we weer thuis. Een beetje werken voor school en 's avonds hadden we graag naar het strand gegaan om een beetje uit te waaien en te genieten van de zon. Dat is helaas niet gelukt. In plaats daarvan hebben we hier thuis een hele tijd gediscussieerd...
Het strand verdwijnt niet en wij zitten hier ook nog wel een tijdje, dus dat komt nog wel eens.

Maandag weer naar school. Best wel spannend, want de zondagavond hebben we aan de hand van een filmpje die we hadden gemaakt op school een liedje in het Wolof geleerd. Stiekem waren we wel een beetje trots op onszelf. We zouden het de maandag eens samen met de kinderen zingen op school.
Zo gezegd zo gedaan, maar eerst hebben we 'taal' gegeven. Deze keer aan de hand van prenten van verschillende kledingstukken. Na de taalles gingen we verder met de 'graphisme'. Het werkblaadje werkten we verder af. Om te beginnen zetten we weer een paar kleuters aan het werk en zo bouwden we op. Als ze klaar waren, werden andere kleuters naar voor geroepen om te werken. Het werd een beetje een doorschuifsysteem. Ook de juf werkte er aan mee. Dat was wel fijn. Ook na de speeltijd nog even daaraan verder werken en dan wat oefenen op de begrippen 'op' en 'onder', in het Wolof 'tsjiekaw' en 'tiesoefoe'. We hadden balletjes meegebracht en toonden het eerst een paar keer voor. Dan kreeg elk kind één balletje en konden ze het zelf eens oefenen. We merkten dat het nieuw was voor hen, maar toch vonden ze het wel een beetje leuk. Na die les was er ongeveer nog een uur over en daarin werd heel wat gezongen. Liedjes in het Wolof, maar ook in het Nederlands. We leerden de juf en de kindjes het eerste deel van een liedje in het Nederlands en daarna zongen we het liedje in het Wolof. De juf was echt trots op ons. Ze kon het bijna niet geloven. We werden allebei een beetje gelukkig omdat we zoveel hadden kunnen zingen. Want van zingen word je echt gelukkig...

Toen we 's morgens op school toekwamen gingen we zoals altijd een goeiedag gaan zeggen aan de directeur in zijn bureautje. Daar werden we enorm verrast. Zijn bureau was helemaal herschilderd. Het was netjes en rook nog naar verf. De klas ernaast was helemaal ontruimd en ook daar stonden de potten verf al klaar. Dat hadden we echt niet verwacht. Het was zo plots, maar eigenlijk wel fijn. 's Middags hebben we even met Sidy gepraat. We legden hem uit dat we het leuk vonden dat er geschilderd werd, maar dat we ook graag nog 2 kasten wilden voor in de andere 2 kleuterklassen zodat het materiaal netjes kon worden verdeeld en dat ze niet telkens de lessen moesten storen om iets uit de kast te halen...

We bekeken het ook eens financieel en na een tijdje discussiëren kwamen we eruit. Er komen nog 2 kasten en met de rest van het geld wordt. er zoveel mogelijk geschilderd, met als prioriteit de klassen. Met die oplossing zijn wij heel gelukkig!

Dinsdagmorgen heel erg vroeg werden we wakker en we voelden dat het niet oké was. De buikjes brobbelden en rommelden. Toen Miet naar de wc ging bleek het al helemaal niet goed te gaan. Het was geen slecht idee om thuis te blijven, want lesgeven zou er toch niet inzitten... Jozefien stippelde een heel dieet uit voor Miet, want buikloop hebben en al mager zijn is geen goeie combinatie. Ze ging naar de winkel en stond bijna heel de dag door in de keuken. Helpen met mama en zorgen voor Miet. Overheerlijke wortelpuree en witte rijst met appelmoes op grootmoeders wijze! Ook fruitpap zonder sinaasappel en een assortiment nootjes stonden op het programma. Iets tussen een yoghurt en een pudding met vanillesmaak probeerden we ook uit. We sloten de dag af met een koekje waarin heel wat vezels zaten, want hoe meer granen, hoe beter…
Ze wordt zeker en vast een supermama!!! Daar is Miet van overtuigd.


Vandaag, woensdag bleef Miet nog thuis. Al veel beter, maar nog niet 100%...
Jozefien ging wel naar school, alleen, want ze is zo sterk, spontaan, mondig en vaardig genoeg dat ze dat alleen aankan.
Chapeau!!!

Week 5

Vorige week opnieuw een week waarin heel wat te beleven viel. De laatste dag in 'Le Moyenne Section', 'Le Mardi Gras' en de eerste dagen in 'Le Grand Section'. Een grote verandering was ook de 'arrivé' van de 2 andere Belgen. Na een zwaar weekend waarin we heel wat gepoetst en gekuist hebben, waren we zondagavond klaar om Ellen en Selena op te gaan halen aan de luchthaven. Samen met papa en een vriend van hem, waarmee hij heel vaak aan de auto werkt, vertrokken we richting Dakar. We hadden nog een beetje tijd over, dus gingen we nog even op bezoek bij de kleine broer van papa. Die hadden we ontmoet in Touba en het was echt fijn om hem nog eens terug te zien. Na het bezoekje hebben we papa zijn vriend ergens afgezet en zijn we doorgereden naar de luchthaven. Het deed zoveel deugd om eens alleen met papa samen te zijn. Het was echt fijn. Hij vertelde heel veel en we merkten ook duidelijk dat hij het super vond om eens alleen met ons, zijn dochters, op stap te gaan. Aan de hekkens op de luchthaven liet hij ons even alleen om te gaan vragen als het vliegtuig al geland was. Na een tijdje kwam hij terug en samen wachtten we tot we 2 toubabs buiten zagen komen. We riepen hen toe waarheen ze moesten wandelen, want als je uit de luchthaven komt moet je nog een heel eind stappen vooraleer je bij de mensen bent die je staan op te wachten. Na wat proppen en duwen kregen we alle valiezen in de koffer en konden we vertrekken, richting ons huis. Thuis aangekomen maakten we het eten klaar, want honger hadden we wel. Nog even samen zitten voor een theetje en dan het bed in.

Wat onze schoolweek betreft. Maandag was de laatste dag dat we samen les gaven in 'Moyenne Section'. Dit vonden we uiteraard super jammer. Want we hielden na een maand echt al van onze kindjes. Ze zijn zoveel geld waard. Daarom wilden we iets terug doen. De zondagavond verzamelden we alle foto's en filmpjes die we in de klas genomen hadden gedurende die ene maand. We maakten er een filmpje van. De maandag namen we Jozefiens laptop mee naar de klas. In de slaapklas plaatsen we een tafeltje en installeerden we de laptop. Tijdens de geleide activiteit namen we afwisselend een groepje van 4 kinderen mee. Ze kregen de kans om naar het filmpje te kijken. Dat duurde ongeveer 10 minuten. Prachtig als je de kinderen zag glunderen. Ze stonden echt versteld. Ieder kind kwam minstens één keer voor in de film. De ene werden er superstil en rustig van, de anderen gingen er heel in op en werden telkens wild als ze zichzelf of hun kameraadjes op de foto's konden herkennen. Wij zelf pinkten stiekem een traantje weg als we keken naar wat we in die maand al allemaal hadden verwezenlijkt. Echt iets waar je kippenvel van krijgt. 't Ging door merg en been...

Dinsdag was er een groot feest op school. Iedereen keek er al een hele tijd naar uit. Wij wisten niet zo goed wat er ons te wachten stond. Het enige waar we zeker van waren was het feit dat we in traditionele kledij naar school moesten, dat we ook op een charette door 't stad zouden moeten rijden en dat er veel foto's zouden worden genomen. 's Morgens voor we naar school gingen moesten we naar mama haar huis, want zij zou zorgen voor onze kledij. Miet kreeg een tunuetje die leek op een zwangerschapskleed uit ‘de jaren stillekes’ en Jozefien kreeg een grappig pakje met hartjesmotief. Helaas pindakaas... weer hetzelfde, ze kon niet in het bovenste deel want haar schouders zijn en blijven behoorlijk breed. Mama zocht een nieuw pakje en dat lukte wel.

feestkledij voor Mardi Gras

We vertrokken veel te laat,te voet naar school, want mama's huis is dicht bij de school. Hilarisch om toe te komen op school. Net alsof we Kerstmis zouden vieren. De kinderen kregen allemaal witte baarden, snorren en wenkbrauwen met watten op hun gezicht gekleefd ofwel met krijt en water op hun gezicht gesmeerd. Echt grappig. Iedereen droeg traditionele kledij en sommige meisjes leken wel op bruidjes. Allemaal gigantisch geschminkt...

De kinderen werden gek toen Babacar (jongen die soms ook bij ons thuis is en die ondertussen ook een deel van onze familie is geworden) live muziek begon te spelen met zijn groepje. Na wat gedans en het zingen van liedjes vertrokken we met zijn allen voor een grote toer door 't stad op charetten. In de blakende zon en netjes op elkaar gepakt op de charetten werden we door alle mensen onderweg toegejuichd en nagezwaaid. 's Middags kregen we een feestmaal: kip met frietjes! 's Namiddags geen les voor de kindjes en wij gingen wat vroeger naar huis.

Woensdag de eerste dag in 'Le Grand Section'. Onze juf, Aïsatou, legde alles haarfijn uit zodat we alles van begin tot eind helemaal zouden snappen. Dat vond ze heel belangrijk want we kregen maar één dag om te observeren. Donderdag was het onze beurt. We leerden echt heel veel bij en we zagen het alweer wat meer zitten. Het thema leek plots niet meer zo moeilijk.

Donderdag dus terug vooraan in de klas. Een klas van 42 kindjes. Niet gemakkelijk. We gaven samen de 'langage' en bij de 'pschychomotricité' kregen we de kans om nog wat te observeren want dat hadden we woensdag niet gedaan. Na de speeltijd werden we verplicht om alleen les te geven. Miet de 'perceptivo' en de 'graphisme' en Jozefien de 'logico-math'. Dat moest omdat we zo sneller alles onder de knie zouden krijgen. Op het einde van de voormiddag werden de gedichtjes nog eens herhaald en ook enkele liedjes. We filmden alles zodat we het thuis nog eens opnieuw konden bekijken om het goed te kunnen leren.

Vrijdag werd een gekke dag. Miet had wat last van buikpijn en -loop. Jozefien verplichtte haar om thuis te blijven. Ze vond het niet erg om alleen te gaan. Ze gaf een heel erg uitgebreide les langage. De kinderen waren heel enthousiast en na de langage was het tijd voor graphisme. Miet had woensdag een tekening gemaakt om te kopiëren voor alle kinderen zodat ze allemaal individueel konden oefenen. Van de juf mocht ze maar met 2 kindjes tegelijk werken en zo startte ze ook. Nadat ze 2 kindjes in het werk had gestoken nam ze er nog 2 bij. Uiteindelijk waren er 8 kindjes tegelijkertijd aan het werken en de juf stond met grote ogen te kijken. Ze leek gigantisch verbaasd te zijn dat dat kon. Ze bofte heel erg met Jozefien, en terecht, want zomaar een klas waarin 42 kindjes zitten overnemen als je nog maar 2 dagen in de klas hebt vertoefd en zonder dat je de taal spreekt... niet mis!!!

Maandag gaan we op dezelfde manier te werk, want dat heeft de juf gevraagd. We houden jullie zeker op de hoogte. Hoe het is verlopen, hoe de kinderen en de juf reageerden en wat wij er zelf van vonden...

Tot gauw en veel liefs!!!

Doe mee en wie weet win je een prachtig prijs uit Senegal.

De vraag van de week …

Wat is ‘de ziekte van poussière’?

De persoon die ons op dit artikel, een zo volledig mogelijk omschrijving van deze ziekte kan geven, wint een prachtige prijs uit het verre Senegal.

Deze prijs wordt na ons terugkeer uit Senegal persoonlijk bij u thuis geleverd.

DUS!!! Wees niet bang en treuzel ni…

Gebruik je fantasie, belachelijk wordt het ni.

Ga er volledig voor, maar sla alstublieft niet helemaal door.

Laat ons lachen en genieten of doe je ons eens goed verschieten.

‘t Maakt voor ons hier niet zo heel veel uit, zolang jij maar gaat lopen met dien schonen buit.

Een korte week op school

Week 4

Een korte week, althans toch wat het schoolgaan betreft.

Eerst en vooral willen we jullie laten weten dat de kleine jongen die vorige week in Touba verdwenen was, ondertussen teruggevonden is. Inchalaah!

Maandag, Jozefien nog niet 100 procent, maar toch zijn we naar school gegaan. Les geven konden we niet want we waren nog niet genoeg geïntroduceerd in het thema. De woorden kenden we nog niet, de zinnen nog minder… we hebben de indruk dat dit thema moeilijker is dan het vorige. De woorden en zinnen zijn veel ingewikkelder. Het was oké voor de juf als we nog wat zouden observeren. Dat deden we ook. Althans Miet toch. Jozefien lag tegen 10 uur weer plat van de koorts. Niet zo fijn. Het was de hele dag afzien en niet naar huis kunnen. Best mottig. Gelukkig staat ‘op je tanden bijten’ in onze woordenboek, want zo haalden we de avond.

Jozefien zit ziek op een stoeltje in de klas.

Dinsdag een dagje thuis. Verplicht van de directeur, van de juffen en ook van papa, mama en Bouba (onze broer). Een beetje uitslapen, ontbijten en weer het bed in, want ‘als één blanke ziek is worden ze allemaal ziek’, zei papa. Echt ziek ben ik niet geworden, maar helemaal gezond voelde ik mij ook niet. Af en toe gigantische krampen in mijn buik maakten me het niet altijd even makkelijk. Tegen ’s avonds voelden we ons allebei al stukken beter en we bereidden de onze volgende dag voor, want we wilden graag terug naar school. We maakten dinsdagavond ook voor de eerste keer thee onder het waakzame oog van papa. Al beweren ze hier dat het supersimpel is, hadden we hier en daar toch wat moeilijkheden. Maar oefening baart kunst!
Voor we gingen slapen wist papa ons te vertellen dat we nog niet naar school mochten gaan. We waren nog niet genoeg uitgerust. Flink zoals we zijn, luisterden we naar de wijze woorden van papa Oumar. En gelijk had hij. De buikkrampen deden ’s morgens weer flink hun best. ’s Middags had Bouba, die goed voor ons zorgde, een verrassing. Zo fier als een gieter kwam hij onze kamer binnen om te zeggen dat we met hem moesten meekomen. Er was bezoek voor ons. Alle juffen van alle kleuterklassen en Anta die in de keuken werkt, zaten in papa’s kamer. Gewoon even komen kijken hoe het met ons ging. Het was inderdaad een verrassing. Dat hadden we helemaal niet verwacht. Na het middagdutje en na de stroompanne gingen we richting internetcafé. Buiten was het nog veel te warm en we zagen het nog niet zitten om te voet te gaan, dus namen we een taxi. De chauffeur was supervriendelijk en hield van mopjes, best wel grappig…

Miet zet thee terwijl Jozefien ligt toe te kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat.

Na het internetten, kochten we nog wat fruit en maakten we nog een kleine wandeling. We passeerden langs het handbalveld en daar hielden we even halt. De coach van het ene team was een man die bij ons had gewoond in Touba. Het was fijn om hem eens terug te zien. Toen we naar huis wandelden passeerden we een groepje jongens. Eentje ervan nam Jozefien haar arm vast. Het was één van de jongens die ook met ons mee was. hij wou gewoon een goeie dag zeggen. Leuk. We vonden het fijn om wat mensen te zien die we kennen. Daar worden we een beetje gelukkig van.

Terug op Quartier Arafat (onze wijk) konden we niet binnen in ons huis. Mama was al weg en onze onderburen waren er ook niet om de deur open te doen. Bouba was echt boos. Hij vond het niet kunnen. Wij vonden het niet zo erg. Op het pleintje bij ons waren ze aan het voetballen en we stelden voor om een beetje te gaan kijken, we moesten toch wachten… hij was geen zo’n fan, maar hij kon niet anders dan met ons meegaan. Nog geen 5 minuten duurde het voor we met een heleboel kindjes om ons heen stonden. Het werd stilaan donker en de muggen vergezelden ons ook. Hele zwermen boven ons hoofd. We wilden graag naar binnen, want we hadden niets bij tegen die soms vervelende insecten. Helaas was het nog even wachten voor onze onderbuurman toekwam. Na het kleine beetje avondeten die voor ons klaar stond, maakten we samen nog overheerlijke fruitpap. We lieten Bouba proeven en hij kon perfect vertellen welk fruit erin zat. Niet mis. Hij vond het echt lekker en wij waren gelukkig. Het smaakte ons echt.

Het handbalveld van Rufisque.

Donderdag gingen we opnieuw naar school. Met de kinderen maakten we het eerste deel van een knutselwerkje. Tovertekenen… eerst gigantisch veel kleuren met wasco’s in allerlei kleuren en dan alles overschilderen met zwarte verf. Het was een hele opdracht om iedereen aan het werk te krijgen en te houden. Ze zijn het niet gewoon om een tijdje te werken. Ze zijn vlug ‘klaar’. ‘Tata, parèna!!!’ hoor je duizend keren. Hier en daar werd het een knoeiboel met de zwarte verf, maar dat is niet zo erg. Zo leren ze er mee omgaan en dat vinden we niet slecht. We waren netjes binnen de tijd klaar met verven en opkuisen en zo hebben we nog maar eens bewezen dat knutselen met 37 kinderen echt wel haalbaar is. De juffen en ook Sidy, de directeur, waren benieuwd naar wat het zou geven en hoe het er precies zou uitzien.

Het tovertekenen samen met juf Miet.

Vrijdag hadden we graag iets actiefs gedaan met de kinderen omdat we echt voelen dat ze nood hebben aan bewegen en spelen. We vroegen de donderdag of het oké was en we kregen de toestemming. Vrijdagmorgen eerst nog 'le langage' en 'psychomotricité'. We ondervonden toen echt dat een beetje liefde of gewoon aandacht veel kan doen bij de kinderen. Volgens ons wordt er veel te weinig gelachen in de klas. Het is misschien niet de beste oplossing, maar gekke bekken trekken naar de kinderen tijdens de les doet hen echt stralen.

Parcour thema 'Kleren'

Na de speeltijd was het onze beurt. Eerst werkten we het knutselwerkje af en daarna was het tijd om te bewegen. We lieten alle kinderen rustig naar buiten gaan, want daar hadden we een parcour klaargezet. Het was de bedoeling dat ze het parcour volgden, aan het eind ervan een kledingstuk aantrokken en dan met dat gevraagde kledingstuk aan, terug te keren. Iedereen kwam aan bod en op het einde nam Jozefien het op tegen Bintou, de juf van onze klas. De kinderen werden wild van enthousiasme en vonden het echt heel leuk. Dat was overduidelijk. Jozefien verplichte Sidy, de directeur, om ook eens het parcour af te leggen. Eerst weigerde hij, maar na een beetje zeuren stond hij klaar aan de start met als tegenstander niemand minder dan Miet. Het werd een spannende strijd, maar vooral erg leuk om te zien hoe de kinderen erin opgingen. We hebben er van genoten en ook onze juf straalde. Dat gaf ons echt een gelukkig gevoel.

Zaterdag dan, een hele drukke dag. Veel werk. Alles moest gepoetst worden en onze kamer moest opgeruimd worden. Want vandaag komen de 2 andere 'toubabs' toe. Samen met papa gaan we ze gaan ophalen aan de luchthaven vanavond. Best wel spannend... want, wie zijn ze? Wat doen ze? En vooral waarom...?

We gingen ook nog vlug even naar 'la ville'. We konden de 14de februari toch niet zomaar laten passeren. We zochten voor papa een schitterend cadeau. Een brilletje om 's avonds toch iets te kunnen lezen, want dat lukt niet meer zo goed. Hij was zo blij ermee, echt fijn om te zien. We hebben hem gelukkig gemaakt en dat maakt ons op onze beurt ook gelukkig.

Papa doodgelukkig met zijn valentijscadeau die hij kreeg van zijn 2 super lieve dochters.

's Avonds een uitstapje met onze grote broer Bouba. Wat wandelen in't stad en nog eens op bezoek bij zijn vrienden waar we de vorige keer zijn geweest. Het was er gezellig, de gespreksonderwerpen waren echt interessant ook al was het in het donker te doen omdat de elektriciteit nog maar eens was uitgevallen. Na een hele tijd was dat weer in orde en dan wilden ze allemaal dat we gingen dansen. Echt gek, hoe los, beweeglijk en flexibel ze hier wel zijn. Absoluut niets voor ons...

Wij willen jullie graag vanuit het liefdevolle Senegal allen een fijne valentijn wensen en we hopen dat het ook voor jullie een leuke dag wordt.

Groetjes en veel liefs.

Wist je ook dat...

• je niet hoeft uit te stappen als de buschauffeur het wiel van het busje vervangt.
• je niet hoeft uit te stappen om de banden van je auto te laten opblazen.
• de eieren hier gekookt worden in het plastieken zakje waarin je ze kocht.
• papa telefoneerde met god om er voor te zorgen dat Jozefien zou genezen.
• Senegalezen die thee zetten tegen gigantisch warme temperaturen kunnen( althans hun vingers toch).
• je zomaar je neus mag snuiten in je lakens of in je kledij.
• de weg helemaal niet hoeft afgezet te worden om asfalt te gieten.
• het niet vreemd is als je een berg gravé op de weg giet vlak voor een hele rij rjidende auto's.
• hier als de beste uien fijn leert snijden met het botste mes eerst en zonder plank.
• Senegalese vrouwen echt gigantisch kunnen snurken
• heel wat mensen hier Willem zijn baardje best wel mooi vinden en er stiekem jaloers op zijn.
• je de blikjes drank hier moet open trekken in plaats van openduwen zoals bij ons.
• de ruitenwissers hier worden gebruikt om het stof van de voorruit weg te vegen.
• ze de geiten hier zomaar levend meenemen op het dak van de bussen.
• één persoon 1500 runderen meenam naar Touba om op te eten.
• we nog altijd niet helemaal weten wat 'simbangbang' nu precies betekent.
• ze hier ook 'Ushuaïa' kennen.
• hier overal mensen ziet rondlopen met T-shirts van Roeselare.
• op een matras slapen in openlucht tussen de juffen en mensen die in de keuken werken op school erg lastig kan zijn.
• er geen 'middengang' meer vrij is in de bus als die helemaal vol zit.
• je in Touba gewoon in de douche moet plassen.
• je perfect met 3 voertuigen (tweewielers niet meegerekend) naast elkaar kan rijden op een rondpunt met maar één rijvak.
• Jozefien wil dat iedereen weet dat ze voor geen meter spijt heeft dat ze hier in Senegal is.

Het gaat zo snel...

Het gaat zo snel...

ondertussen zit week 3 er al op. Het gaat hier zo gigantisch snel. Voor we het goed en wel beseffen is de week weeral voorbij. Deze week ging echt heel snel. We zijn maar 1 dagje naar school gegaan nl, maandag. Het was de eerste dag van het nieuwe thema dus hebben we vooral geobserveerd en wat nieuwe woorden bijgeleerd. Ook maakten we een heleboel tekeningen in verband met het thema.

We moesten ons gerief meenemen naar school voor 3 dagen ver. We gingen samen met Sidy en zijn familie met de bus naar Touba. Op 3 februari is er altijd de grote 'Magal' in Touba. Dat is een gigantische bedevaart waar duizende mensen vanuit heel Senegal en omstreken naar toe komen. Ik zeg omstreken, maar eigenlijk komen ze van een beetje overal. Onze buurjongen, die eigenlijk in Frankrijk woont, is ook speciaal daarvoor terug naar Senegal gekomen.

Rond 3 uur namen we afscheid van de buschauffeur, want die ging niet mee. Hij is geen Mourid, dus heeft hij een ander feest in de plaats en dat valt dan ook op een andere dag. Anta (die kookt op school), Bintou (onze juf), Sidy, Moussa (de conciërge) en nog iemand die in de keuken werkt waarvan ik de naam niet ken gingen allemaal mee met de bus. Adia, een andere juf, ging ook naar het feest, maar niet met ons. Ook onze papa en mama en Bouba gingen naar Touba, maar toch moesten we ze een tijdje missen. En dat hebben we ook echt gedaan. We zijn het zo gewend dat ze er zijn...

Het was een hele organisatie tegen dat iedereen op de bus zat. Eerst werden heel wat matrassen, valiezen, pakken water en andere drank op het dak van de bus geladen. Echt gek om te zien wat ze hier allemaal op de daken van de bussen vervoeren. Onderweg zagen we zelfs hoe ze enkele levende geiten meenamen boven op het dak...

De bussen zijn hier ongeveer hetzelfde als bij ons. Twee kolommen met telkens 2 zitplaatsen naast elkaar en langs achteren een volledige rij. Wat wel anders is, is dat er in de middengang telkens nog een stoeltje word uitgeklapt en dat ook daar mensen moeten op zitten. Je zit dus minimum met 5 naast elkaar op 1 rij. Meestal met meer want er wordt geen rekening gehouden met kinderen. Die vliegen er gewoon ergens bij. Zo half op en naast hun mama of papa, hun broer, zus of zelfs gewoon bij een 'vreemde'.

Het was een lange rit. Meer dan 8 uur. Dat is veel als je je benen niet eens kan strekken en als je op zo'n stoeltje in het midden zit. Het was ook echt gigantisch warm. Zeker als we in file stonden. Als we reden viel het best wel mee, dan hadden we nog wat wind...

Gelukkig zorgden ze goed voor ons. Ik kreeg een minimassage van de persoon achter mij omdat mijn rug kapot was van het stoeltje waar ik op zat. Af en toe iets kleins om te eten van Anta, Bintou of Sidy. Voor de rest zorgden we zelf voor heel wat plezier. We hebben heel wat gelachen, maar er werd vooral heel wat gelachen met ons. We waren moe, kraamden van alles uit in het Frans, maar ook in het Wolof en dat zorgde voor heel wat slappelachbuien... voor ons, maar ook voor de mensen rondom ons. Ze vinden het blijkbaar supergrappig als ze beginnen over 'simbangbang'. We zijn er nog altijd niet helemaal uit wat het precies betekent. Ze leggen het wel een beetje uit, maar we vermoeden dat er meer achter zit. Ze vinden het veel te grappig... het heeft alleszins iets te maken met kledij, maar ook met een soort Senegalese dans. Ooit komen we er wel achter!

We kwamen aan rond 22.30 uur of 23.00 uur. Onze honger was ondertussen al weer verdwenen, maar toch was er nog eten voorzien voor ons. Eerst moest alles worden geïnstalleerd. Enkele matrassen op de grond, of gewoon een tapijt of een mat. Eigenlijk waren we bij de weinigen die een matras mee hadden. Onze papa had voor 3 matrassen gezorgd zodat we goed zouden slapen. Helaas, dat is niet echt gelukt dat goed slapen. We lagen telkens met minimum 7 of 8 op onze matrassen dus je kan je waarschijnlijk inbeelden dat het niet echt comfortabel was om te liggen. Gelukkig kunnen we wel tegen een stootje. Voor we dan echt gingen slapen, gingen we nog even bij 'la vache qui ri' gaan zitten en daar kregen we nog thee. Echt lekker. We speelden ook wat met de energieke jongetjes die nog wakker waren. We zochten onze dekens, die ondertussen als kussen gebruikt werden, en er was nog een halve vierkante meter over op één matras om wat te slapen. We nestelden ons in onze lakens en vouwden onszelf helemaal op.

Dinsdag dan (eigenlijk gewoon enkele uren later) werden we vroeg wakker, want de meeste mensen stonden om 5 uur op om de eerste keer te bidden. Gelukkig mochten we nog wat blijven liggen en rond 7.30 uur kreeg iedereen (behalve wij) het ontbijt. We lagen nog wat te dutten en moesten ons eerst gaan wassen. Een deugddoende 'douche' en een cava ontbijt en we waren weer fris en monter om aan onze dag te beginnen. We hebben niet zoveel gedaan. We hebben ontdekt dat niets doen echt lastig kan zijn. Het was gigantisch warm in ons 'huis'. Eigenlijk was het gewoon een afdak waar we met een gigantisch grote groep onder sliepen. Vermoedelijk is het zelfs gewoon een stal waar we sliepen...

We gingen even wandelen met Anta en Bintou. We moesten daarbij wel een hoofddoek dragen omdat dat zo hoort. Later kwam uit dat het eigenlijk alleen moet op de dag van het feest, de woensdag dus, en dan alleen als je naar de moskee gaat...

Wat later gingen we Adia gaan zoeken, zij was ondertussen ook aangekomen in Touba en ze wilde ons graag zien, na een half uur wandelen hadden we ze uiteindelijk gevonden. We werden gesoigneerd; we kregen iets fruitigs om te drinken en ook een fles water. Daarna gingen we nog op bezoek bij een vriend van Bintou. In dat huis was er een minikindje. Het was net 2 weken oud. Zo schattig. We mochten het meteen vasthouden. Echt mooi. We waren stiekem een beetje jaloers en iets in ons zei dat we ook wel een baby wilden...

Anta zag het niet meer zitten om nog te voet naar huis te gaan. Het was ondertussen ook al donker geworden. Ze zocht een 'charette' die ons wou meenemen voor een cava prijs en zo geraakten we veilig en wel weer in ons huisje. Ondertussen was papa ook gearriveerd in Touba en hij was ons, zoals beloofd, komen zoeken in ons huis. We waren helaas weg. Dat vonden we echt zo gigantisch jammer, want we misten hem echt. Dat klinkt misschien vreemd, want we hadden hem maandagmorgen nog gezien, maar toch is het zo. Het is echt vreemd voor ons als hij er niet is...

In de tijd dat we 'niets' te doen hadden lagen of zaten we op onze matras te zweten. We praatten met wat mensen die ook meewaren, ontdekten van alles en nog wat, bijvoorbeeld dat de scouts hier wel behoorlijk anders in elkaar zit, dat handbal spelen in Rufisque elke dag kan voor de vrouwen, dat de meeste mensen hier echt supervriendelijk zijn, dat de jongetjes hier echt veel energie kunnen hebben, dat hun geloof echt een hele invloed heeft op heel hun bestaan,...


Woensdag dan, de grote dag, de dag van Magal. We verwachtten er veel van. Het zou iets heel speciaals zijn, gigantisch veel volk, veel gebed en een onbekende sfeer. We moesten ook de hele dag onze traditionele kledij aandoen.

Het werd helaas helemaal anders voor ons. Ook weer om 5 uur stonden heel wat mensen op om te bidden en een groot deel van de voormiddag hebben heel wat mannen zitten zingen. We hebben er van genoten. Echt waar. We begrepen er niets van, maar het geeft je zo'n speciaal gevoel. Ze bleven maar gaan, uren aan een stuk. We durfden eerst geen foto's nemen en als zeker niet te filmen, maar Anta zei dat het absoluut geen probleem was. Toch hebben we het heel subtiel aangepakt.

Omdat we papa de dinsdag hadden gemist had hij met Sidy gebeld en hij had afgesproken dat hij ons zou komen opzoeken. We waren zo blij om hem te zien. Echt waar. We mochten met hem mee. 'Stap maar in de auto' had hij gezegd. Er stond een Mercedes voor aan de rand van de weg en daar zat een vrouw in. We deden wat hij zei, en stapten in. Het was een beetje vreemd, maar we waren dolgelukkig dat we met hem mee mochten. We reden naar zijn huis. Hij woont echt in Touba, samen met zijn mama en heel wat broers van hem. Toen we binnenkwamen zagen we een man en dat was zijn kleine broer, niemand hoefde ons dat te zeggen. Dat kon je meteen zien. Echt grappig. Binnen in de kamer zat nog een man die er gigantisch op leek. Zijn grote broer. We hebben echt genoten van bij hen te zijn. Het zijn echt 3 dezelfde, ze hebben dezelfde lach, dezelfde stem, maken dezelfde geluidjes, hebben dezelfde glinsterende ogen, drinken op dezelfde manier thee, rijden op dezelfde manier met de auto en ga zo maar door. Die paar uren bij papa waren echt het hoogtepunt van ons verblijf in Touba. We kregen er darnk, eten, thee, gingen even goeie dag zeggen tegen een Marabout, lachten heel wat, praten met de vele mensen die even kwamen kijken enzovoort.

Papa tussen zijn grote en kleine broer.

Toen hij ons veilig en wel terugbracht, verwachten we nog een groot feest mee te maken, de moskee te bezoeken en zo van die dingen. Er kwam niets van in huis. De dinsdagavond was er één van de jongetjes verdwenen en hij was nog altijd niet teruggevonden. De meeste mensen bleven er rustig bij, maar hij was ondertussen wel al bijna 24 uur weg. Anta begon te panikeren en nam Jozefien mee. Ze gingen hem zoeken. Een tijdje later werd ik ook verplicht om haar gerief te nemen en onmiddellijk mee te komen. Ik werd naar Jozefien, Anta, Bintou, Sidy en nog een vriendelijke man gebracht en samen zetten we de zoektocht verder. Wij, de 'toubabs' werden gebruikt als herkenning. Overal werd gezegd dat de kleine bij ons hoort. Best wel slim gezien, want toubabs vallen wel meer op dan de een paar zwartjes in zo'n grote massa. We gingen gaan zoeken op alle plaatsen waar kinderen worden verzameld die verloren zijn gelopen. Echt niet zo fijn om te zien. Tenten waar kinderen hysterisch liggen te roepen en te wenen. Het doet echt pijn om dat te zien. We gingen ook naar de centrale post van de ‘security’. Omdat we toubabs waren, mochten we met de verantwoordelijke gaan praten. Hij legde ons alles tot in de puntjes uit en wij gaven hem een telefoonnummer. Anta was zo wat meer gerustgesteld, maar toch kon je voelen dat het niet oké was. Dankzij de vriendelijke meneer die met ons meewas zijn we ook nog de moskee kunnen gaan bekijken. Alleen maar aan de buitenkant en in een 'rapte', maar we hebben er toch iets van gezien. We vinden het echt zo jammer dat we niet meer hebben kunnen zien, maar we begrijpen het ook wel. Een kindje dat verdwenen is, is niet niets. Heel onze tocht door de duizenden mensen was een avontuur. Steeds maar om je heen kijken zodat je elkaar niet verliest, elkaar vasthouden aan handen, kleren of vingers, je door een massa wurmen, meegesleurd worden in bepaalde richting, als je kindjes zag toch goed rondkijken als de kleine jongen er niet bij was... maar er werd gigantisch goed voor ons gezorgd door de vriendelijke meneer. Echt waar. We zijn hem daar eeuwig dankbaar voor!

's Avonds na het eten zijn we buiten gaan zitten aan de deur. We waren van plan om te wachten op papa, want ja, we misten hem alweer. Hij zou rond 01.00 uur of misschien om 02.00 uur toekomen om dan de donderdag met ons mee te kunnen met de bus terug naar huis. We bleven daar maar zitten. Wat praten met Mustafa en Abdou, wat onnozel doen, wat zingen, wat luisteren naar de gezangen in het Arabisch, moe worden, foto's trekken...

Om 04.00 was hij er nog altijd niet en we beslisten om maar te gaan slapen. Of ja... slapen... het had niet veel zin meer, want onze bus vertrok om 05.00 uur. We hebben nog zo'n 15tal minuutjes kunnen slapen...

om 05.00 uur werden we wakker gemaakt. Vliegensvlug moesten we ons gerief samen rapen en naar buiten gaan. Gaan wachten tot we mochten opstappen. Heel wat kinderen waren nog half aan het slapen en aan het bibberen van de koude. We gaven ze één van onze dekens om hen toch een beetje te verwarmen. Een kleintje was ook zo een beetje aan het ‘trunten’. Zo willen wenen, maar het toch niet doen. Jozefien nam hem dan op haar arm om hem wat te troosten. Er was ook nog iemand anders aan het wenen, een jongen van rond de 12 schat ik, ik ging naar hem toe, maar ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Ik heb hem wat proberen te troosten door wat over zijn hoofd te strelen. Het deed echt pijn om dat te zien. Hij was niet de enige, ook 'la vache qui ri' was niet gelukkig. En maar logisch ook zeker. De kleine jongen was nog altijd niet terug en ze hebben dezelfde familienaam. Het was echt niet fijn, ik kon ook beginnen wenen, eigenlijk wou ik niet vertrekken. Vertrekken zonder de mini klopte niet volgens mij. Uiteindelijk werden we op de bus gepropt, echt gepropt want op mijn rij zaten we met 8... echt niet comfortabel. Ik kreeg al na een half uur pijn in mijn spieren van niet goed te kunnen zitten. Maar dat is allemaal niets in vergelijking met de verdwijning. Er bleven 2 mensen achter...

De busrit werd echt afzien. Willen slapen, maar niet kunnen, pijn krijgen omdat je niet goed kunt zitten, een groot kindje op je schoot hebben en gigantisch beginnen zweten, honger krijgen en moeten wachten... een beetje doodgaan. Een kindje die begint over te geven en een beetje later eentje die Jozefien onder plast, dat kon er ook nog wel bij...

Aangekomen in Rufisque blijven we nog even in het huis van mama waar we heel wat kindjes zien, waaronder onze kleine broer Doudou en onze ander broer Oumar. Hij was dolgelukkig dat hij ons eens zag. Hij vloog echt onmiddellijk in onze armen. Vreemd, want hij had ons nog nooit gezien daarvoor. Een knappe kerel, hij kan al goed zijn Frans en hij vertelde ook heel wat. Het was fijn om hem te leren kennen. Voor de andere kinderen waren we een soort attractie, één of ander klimrek. Dat was behoorlijk lastig, want we waren doodmoe, hadden honger en hadden vooral nul energie...

Na een tijdje kwam papa toe met de auto en dan konden we eindelijk naar huis. Snel wat eten klaarmaken, een douche nemen en slapen. Wat deed dat deugd!!!

Heel voorzichtig en ontzettend lief kwam papatje ons wakker maken. Mama was al toegekomen en het eten was klaar. Spaghetti! Echt lekker! Nog even blijven zitten, papa die thee voor ons maakt en dan weer naar bed. Bouba vertelde ons dat we niet naar school moesten dus dat we lang mochten slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Tot rond 10.30 uur. Een lekker ontbijt en alles op het gemak omdat we nog half sliepen. Mama kwam tegen rond een uur of 14.00 om ons middageten klaar te maken. Ondertussen had de buschauffeur ons gevraagd waarom we niet op school waren... we snappen het niet zo goed. Heel wat juffen zeiden dat ze vandaag niet naar school gingen gaan en wij moesten er ook niet naar toe, maar blijkbaar is de school wel open, want de buschauffeur moest werken... vreemd!!!

Na het eten hebben we wat gepoetst en hebben we wat foto's op de computer gezet, een cd gebrand en heeft Jozefien nog wat geslapen.

Morgen gaan we de was doen en moeten wij het gerecht dat mama ons heeft geleerd klaarmaken. Normaal komt onze kleine broer ook weer op bezoek en blijft hij slapen... :) dat zal weer wat geven!

Warme groetjes Jozefien & Miet