Een korte week, althans toch wat het schoolgaan betreft.
Eerst en vooral willen we jullie laten weten dat de kleine jongen die vorige week in Touba verdwenen was, ondertussen teruggevonden is. Inchalaah!
Maandag, Jozefien nog niet 100 procent, maar toch zijn we naar school gegaan. Les geven konden we niet want we waren nog niet genoeg geïntroduceerd in het thema. De woorden kenden we nog niet, de zinnen nog minder… we hebben de indruk dat dit thema moeilijker is dan het vorige. De woorden en zinnen zijn veel ingewikkelder. Het was oké voor de juf als we nog wat zouden observeren. Dat deden we ook. Althans Miet toch. Jozefien lag tegen 10 uur weer plat van de koorts. Niet zo fijn. Het was de hele dag afzien en niet naar huis kunnen. Best mottig. Gelukkig staat ‘op je tanden bijten’ in onze woordenboek, want zo haalden we de avond.
Jozefien zit ziek op een stoeltje in de klas.
Dinsdag een dagje thuis. Verplicht van de directeur, van de juffen en ook van papa, mama en Bouba (onze broer). Een beetje uitslapen, ontbijten en weer het bed in, want ‘als één blanke ziek is worden ze allemaal ziek’, zei papa. Echt ziek ben ik niet geworden, maar helemaal gezond voelde ik mij ook niet. Af en toe gigantische krampen in mijn buik maakten me het niet altijd even makkelijk. Tegen ’s avonds voelden we ons allebei al stukken beter en we bereidden de onze volgende dag voor, want we wilden graag terug naar school. We maakten dinsdagavond ook voor de eerste keer thee onder het waakzame oog van papa. Al beweren ze hier dat het supersimpel is, hadden we hier en daar toch wat moeilijkheden. Maar oefening baart kunst!
Voor we gingen slapen wist papa ons te vertellen dat we nog niet naar school mochten gaan. We waren nog niet genoeg uitgerust. Flink zoals we zijn, luisterden we naar de wijze woorden van papa Oumar. En gelijk had hij. De buikkrampen deden ’s morgens weer flink hun best. ’s Middags had Bouba, die goed voor ons zorgde, een verrassing. Zo fier als een gieter kwam hij onze kamer binnen om te zeggen dat we met hem moesten meekomen. Er was bezoek voor ons. Alle juffen van alle kleuterklassen en Anta die in de keuken werkt, zaten in papa’s kamer. Gewoon even komen kijken hoe het met ons ging. Het was inderdaad een verrassing. Dat hadden we helemaal niet verwacht. Na het middagdutje en na de stroompanne gingen we richting internetcafé. Buiten was het nog veel te warm en we zagen het nog niet zitten om te voet te gaan, dus namen we een taxi. De chauffeur was supervriendelijk en hield van mopjes, best wel grappig…
Miet zet thee terwijl Jozefien ligt toe te kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat.
Na het internetten, kochten we nog wat fruit en maakten we nog een kleine wandeling. We passeerden langs het handbalveld en daar hielden we even halt. De coach van het ene team was een man die bij ons had gewoond in Touba. Het was fijn om hem eens terug te zien. Toen we naar huis wandelden passeerden we een groepje jongens. Eentje ervan nam Jozefien haar arm vast. Het was één van de jongens die ook met ons mee was. hij wou gewoon een goeie dag zeggen. Leuk. We vonden het fijn om wat mensen te zien die we kennen. Daar worden we een beetje gelukkig van.
Terug op Quartier Arafat (onze wijk) konden we niet binnen in ons huis. Mama was al weg en onze onderburen waren er ook niet om de deur open te doen. Bouba was echt boos. Hij vond het niet kunnen. Wij vonden het niet zo erg. Op het pleintje bij ons waren ze aan het voetballen en we stelden voor om een beetje te gaan kijken, we moesten toch wachten… hij was geen zo’n fan, maar hij kon niet anders dan met ons meegaan. Nog geen 5 minuten duurde het voor we met een heleboel kindjes om ons heen stonden. Het werd stilaan donker en de muggen vergezelden ons ook. Hele zwermen boven ons hoofd. We wilden graag naar binnen, want we hadden niets bij tegen die soms vervelende insecten. Helaas was het nog even wachten voor onze onderbuurman toekwam. Na het kleine beetje avondeten die voor ons klaar stond, maakten we samen nog overheerlijke fruitpap. We lieten Bouba proeven en hij kon perfect vertellen welk fruit erin zat. Niet mis. Hij vond het echt lekker en wij waren gelukkig. Het smaakte ons echt.
Het handbalveld van Rufisque.
Donderdag gingen we opnieuw naar school. Met de kinderen maakten we het eerste deel van een knutselwerkje. Tovertekenen… eerst gigantisch veel kleuren met wasco’s in allerlei kleuren en dan alles overschilderen met zwarte verf. Het was een hele opdracht om iedereen aan het werk te krijgen en te houden. Ze zijn het niet gewoon om een tijdje te werken. Ze zijn vlug ‘klaar’. ‘Tata, parèna!!!’ hoor je duizend keren. Hier en daar werd het een knoeiboel met de zwarte verf, maar dat is niet zo erg. Zo leren ze er mee omgaan en dat vinden we niet slecht. We waren netjes binnen de tijd klaar met verven en opkuisen en zo hebben we nog maar eens bewezen dat knutselen met 37 kinderen echt wel haalbaar is. De juffen en ook Sidy, de directeur, waren benieuwd naar wat het zou geven en hoe het er precies zou uitzien.
Het tovertekenen samen met juf Miet.
Vrijdag hadden we graag iets actiefs gedaan met de kinderen omdat we echt voelen dat ze nood hebben aan bewegen en spelen. We vroegen de donderdag of het oké was en we kregen de toestemming. Vrijdagmorgen eerst nog 'le langage' en 'psychomotricité'. We ondervonden toen echt dat een beetje liefde of gewoon aandacht veel kan doen bij de kinderen. Volgens ons wordt er veel te weinig gelachen in de klas. Het is misschien niet de beste oplossing, maar gekke bekken trekken naar de kinderen tijdens de les doet hen echt stralen.
Parcour thema 'Kleren'
Na de speeltijd was het onze beurt. Eerst werkten we het knutselwerkje af en daarna was het tijd om te bewegen. We lieten alle kinderen rustig naar buiten gaan, want daar hadden we een parcour klaargezet. Het was de bedoeling dat ze het parcour volgden, aan het eind ervan een kledingstuk aantrokken en dan met dat gevraagde kledingstuk aan, terug te keren. Iedereen kwam aan bod en op het einde nam Jozefien het op tegen Bintou, de juf van onze klas. De kinderen werden wild van enthousiasme en vonden het echt heel leuk. Dat was overduidelijk. Jozefien verplichte Sidy, de directeur, om ook eens het parcour af te leggen. Eerst weigerde hij, maar na een beetje zeuren stond hij klaar aan de start met als tegenstander niemand minder dan Miet. Het werd een spannende strijd, maar vooral erg leuk om te zien hoe de kinderen erin opgingen. We hebben er van genoten en ook onze juf straalde. Dat gaf ons echt een gelukkig gevoel.
Zaterdag dan, een hele drukke dag. Veel werk. Alles moest gepoetst worden en onze kamer moest opgeruimd worden. Want vandaag komen de 2 andere 'toubabs' toe. Samen met papa gaan we ze gaan ophalen aan de luchthaven vanavond. Best wel spannend... want, wie zijn ze? Wat doen ze? En vooral waarom...?
We gingen ook nog vlug even naar 'la ville'. We konden de 14de februari toch niet zomaar laten passeren. We zochten voor papa een schitterend cadeau. Een brilletje om 's avonds toch iets te kunnen lezen, want dat lukt niet meer zo goed. Hij was zo blij ermee, echt fijn om te zien. We hebben hem gelukkig gemaakt en dat maakt ons op onze beurt ook gelukkig.
Papa doodgelukkig met zijn valentijscadeau die hij kreeg van zijn 2 super lieve dochters.
's Avonds een uitstapje met onze grote broer Bouba. Wat wandelen in't stad en nog eens op bezoek bij zijn vrienden waar we de vorige keer zijn geweest. Het was er gezellig, de gespreksonderwerpen waren echt interessant ook al was het in het donker te doen omdat de elektriciteit nog maar eens was uitgevallen. Na een hele tijd was dat weer in orde en dan wilden ze allemaal dat we gingen dansen. Echt gek, hoe los, beweeglijk en flexibel ze hier wel zijn. Absoluut niets voor ons...
Wij willen jullie graag vanuit het liefdevolle Senegal allen een fijne valentijn wensen en we hopen dat het ook voor jullie een leuke dag wordt.
Groetjes en veel liefs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten