Het gaat zo snel...

Het gaat zo snel...

ondertussen zit week 3 er al op. Het gaat hier zo gigantisch snel. Voor we het goed en wel beseffen is de week weeral voorbij. Deze week ging echt heel snel. We zijn maar 1 dagje naar school gegaan nl, maandag. Het was de eerste dag van het nieuwe thema dus hebben we vooral geobserveerd en wat nieuwe woorden bijgeleerd. Ook maakten we een heleboel tekeningen in verband met het thema.

We moesten ons gerief meenemen naar school voor 3 dagen ver. We gingen samen met Sidy en zijn familie met de bus naar Touba. Op 3 februari is er altijd de grote 'Magal' in Touba. Dat is een gigantische bedevaart waar duizende mensen vanuit heel Senegal en omstreken naar toe komen. Ik zeg omstreken, maar eigenlijk komen ze van een beetje overal. Onze buurjongen, die eigenlijk in Frankrijk woont, is ook speciaal daarvoor terug naar Senegal gekomen.

Rond 3 uur namen we afscheid van de buschauffeur, want die ging niet mee. Hij is geen Mourid, dus heeft hij een ander feest in de plaats en dat valt dan ook op een andere dag. Anta (die kookt op school), Bintou (onze juf), Sidy, Moussa (de conciërge) en nog iemand die in de keuken werkt waarvan ik de naam niet ken gingen allemaal mee met de bus. Adia, een andere juf, ging ook naar het feest, maar niet met ons. Ook onze papa en mama en Bouba gingen naar Touba, maar toch moesten we ze een tijdje missen. En dat hebben we ook echt gedaan. We zijn het zo gewend dat ze er zijn...

Het was een hele organisatie tegen dat iedereen op de bus zat. Eerst werden heel wat matrassen, valiezen, pakken water en andere drank op het dak van de bus geladen. Echt gek om te zien wat ze hier allemaal op de daken van de bussen vervoeren. Onderweg zagen we zelfs hoe ze enkele levende geiten meenamen boven op het dak...

De bussen zijn hier ongeveer hetzelfde als bij ons. Twee kolommen met telkens 2 zitplaatsen naast elkaar en langs achteren een volledige rij. Wat wel anders is, is dat er in de middengang telkens nog een stoeltje word uitgeklapt en dat ook daar mensen moeten op zitten. Je zit dus minimum met 5 naast elkaar op 1 rij. Meestal met meer want er wordt geen rekening gehouden met kinderen. Die vliegen er gewoon ergens bij. Zo half op en naast hun mama of papa, hun broer, zus of zelfs gewoon bij een 'vreemde'.

Het was een lange rit. Meer dan 8 uur. Dat is veel als je je benen niet eens kan strekken en als je op zo'n stoeltje in het midden zit. Het was ook echt gigantisch warm. Zeker als we in file stonden. Als we reden viel het best wel mee, dan hadden we nog wat wind...

Gelukkig zorgden ze goed voor ons. Ik kreeg een minimassage van de persoon achter mij omdat mijn rug kapot was van het stoeltje waar ik op zat. Af en toe iets kleins om te eten van Anta, Bintou of Sidy. Voor de rest zorgden we zelf voor heel wat plezier. We hebben heel wat gelachen, maar er werd vooral heel wat gelachen met ons. We waren moe, kraamden van alles uit in het Frans, maar ook in het Wolof en dat zorgde voor heel wat slappelachbuien... voor ons, maar ook voor de mensen rondom ons. Ze vinden het blijkbaar supergrappig als ze beginnen over 'simbangbang'. We zijn er nog altijd niet helemaal uit wat het precies betekent. Ze leggen het wel een beetje uit, maar we vermoeden dat er meer achter zit. Ze vinden het veel te grappig... het heeft alleszins iets te maken met kledij, maar ook met een soort Senegalese dans. Ooit komen we er wel achter!

We kwamen aan rond 22.30 uur of 23.00 uur. Onze honger was ondertussen al weer verdwenen, maar toch was er nog eten voorzien voor ons. Eerst moest alles worden geïnstalleerd. Enkele matrassen op de grond, of gewoon een tapijt of een mat. Eigenlijk waren we bij de weinigen die een matras mee hadden. Onze papa had voor 3 matrassen gezorgd zodat we goed zouden slapen. Helaas, dat is niet echt gelukt dat goed slapen. We lagen telkens met minimum 7 of 8 op onze matrassen dus je kan je waarschijnlijk inbeelden dat het niet echt comfortabel was om te liggen. Gelukkig kunnen we wel tegen een stootje. Voor we dan echt gingen slapen, gingen we nog even bij 'la vache qui ri' gaan zitten en daar kregen we nog thee. Echt lekker. We speelden ook wat met de energieke jongetjes die nog wakker waren. We zochten onze dekens, die ondertussen als kussen gebruikt werden, en er was nog een halve vierkante meter over op één matras om wat te slapen. We nestelden ons in onze lakens en vouwden onszelf helemaal op.

Dinsdag dan (eigenlijk gewoon enkele uren later) werden we vroeg wakker, want de meeste mensen stonden om 5 uur op om de eerste keer te bidden. Gelukkig mochten we nog wat blijven liggen en rond 7.30 uur kreeg iedereen (behalve wij) het ontbijt. We lagen nog wat te dutten en moesten ons eerst gaan wassen. Een deugddoende 'douche' en een cava ontbijt en we waren weer fris en monter om aan onze dag te beginnen. We hebben niet zoveel gedaan. We hebben ontdekt dat niets doen echt lastig kan zijn. Het was gigantisch warm in ons 'huis'. Eigenlijk was het gewoon een afdak waar we met een gigantisch grote groep onder sliepen. Vermoedelijk is het zelfs gewoon een stal waar we sliepen...

We gingen even wandelen met Anta en Bintou. We moesten daarbij wel een hoofddoek dragen omdat dat zo hoort. Later kwam uit dat het eigenlijk alleen moet op de dag van het feest, de woensdag dus, en dan alleen als je naar de moskee gaat...

Wat later gingen we Adia gaan zoeken, zij was ondertussen ook aangekomen in Touba en ze wilde ons graag zien, na een half uur wandelen hadden we ze uiteindelijk gevonden. We werden gesoigneerd; we kregen iets fruitigs om te drinken en ook een fles water. Daarna gingen we nog op bezoek bij een vriend van Bintou. In dat huis was er een minikindje. Het was net 2 weken oud. Zo schattig. We mochten het meteen vasthouden. Echt mooi. We waren stiekem een beetje jaloers en iets in ons zei dat we ook wel een baby wilden...

Anta zag het niet meer zitten om nog te voet naar huis te gaan. Het was ondertussen ook al donker geworden. Ze zocht een 'charette' die ons wou meenemen voor een cava prijs en zo geraakten we veilig en wel weer in ons huisje. Ondertussen was papa ook gearriveerd in Touba en hij was ons, zoals beloofd, komen zoeken in ons huis. We waren helaas weg. Dat vonden we echt zo gigantisch jammer, want we misten hem echt. Dat klinkt misschien vreemd, want we hadden hem maandagmorgen nog gezien, maar toch is het zo. Het is echt vreemd voor ons als hij er niet is...

In de tijd dat we 'niets' te doen hadden lagen of zaten we op onze matras te zweten. We praatten met wat mensen die ook meewaren, ontdekten van alles en nog wat, bijvoorbeeld dat de scouts hier wel behoorlijk anders in elkaar zit, dat handbal spelen in Rufisque elke dag kan voor de vrouwen, dat de meeste mensen hier echt supervriendelijk zijn, dat de jongetjes hier echt veel energie kunnen hebben, dat hun geloof echt een hele invloed heeft op heel hun bestaan,...


Woensdag dan, de grote dag, de dag van Magal. We verwachtten er veel van. Het zou iets heel speciaals zijn, gigantisch veel volk, veel gebed en een onbekende sfeer. We moesten ook de hele dag onze traditionele kledij aandoen.

Het werd helaas helemaal anders voor ons. Ook weer om 5 uur stonden heel wat mensen op om te bidden en een groot deel van de voormiddag hebben heel wat mannen zitten zingen. We hebben er van genoten. Echt waar. We begrepen er niets van, maar het geeft je zo'n speciaal gevoel. Ze bleven maar gaan, uren aan een stuk. We durfden eerst geen foto's nemen en als zeker niet te filmen, maar Anta zei dat het absoluut geen probleem was. Toch hebben we het heel subtiel aangepakt.

Omdat we papa de dinsdag hadden gemist had hij met Sidy gebeld en hij had afgesproken dat hij ons zou komen opzoeken. We waren zo blij om hem te zien. Echt waar. We mochten met hem mee. 'Stap maar in de auto' had hij gezegd. Er stond een Mercedes voor aan de rand van de weg en daar zat een vrouw in. We deden wat hij zei, en stapten in. Het was een beetje vreemd, maar we waren dolgelukkig dat we met hem mee mochten. We reden naar zijn huis. Hij woont echt in Touba, samen met zijn mama en heel wat broers van hem. Toen we binnenkwamen zagen we een man en dat was zijn kleine broer, niemand hoefde ons dat te zeggen. Dat kon je meteen zien. Echt grappig. Binnen in de kamer zat nog een man die er gigantisch op leek. Zijn grote broer. We hebben echt genoten van bij hen te zijn. Het zijn echt 3 dezelfde, ze hebben dezelfde lach, dezelfde stem, maken dezelfde geluidjes, hebben dezelfde glinsterende ogen, drinken op dezelfde manier thee, rijden op dezelfde manier met de auto en ga zo maar door. Die paar uren bij papa waren echt het hoogtepunt van ons verblijf in Touba. We kregen er darnk, eten, thee, gingen even goeie dag zeggen tegen een Marabout, lachten heel wat, praten met de vele mensen die even kwamen kijken enzovoort.

Papa tussen zijn grote en kleine broer.

Toen hij ons veilig en wel terugbracht, verwachten we nog een groot feest mee te maken, de moskee te bezoeken en zo van die dingen. Er kwam niets van in huis. De dinsdagavond was er één van de jongetjes verdwenen en hij was nog altijd niet teruggevonden. De meeste mensen bleven er rustig bij, maar hij was ondertussen wel al bijna 24 uur weg. Anta begon te panikeren en nam Jozefien mee. Ze gingen hem zoeken. Een tijdje later werd ik ook verplicht om haar gerief te nemen en onmiddellijk mee te komen. Ik werd naar Jozefien, Anta, Bintou, Sidy en nog een vriendelijke man gebracht en samen zetten we de zoektocht verder. Wij, de 'toubabs' werden gebruikt als herkenning. Overal werd gezegd dat de kleine bij ons hoort. Best wel slim gezien, want toubabs vallen wel meer op dan de een paar zwartjes in zo'n grote massa. We gingen gaan zoeken op alle plaatsen waar kinderen worden verzameld die verloren zijn gelopen. Echt niet zo fijn om te zien. Tenten waar kinderen hysterisch liggen te roepen en te wenen. Het doet echt pijn om dat te zien. We gingen ook naar de centrale post van de ‘security’. Omdat we toubabs waren, mochten we met de verantwoordelijke gaan praten. Hij legde ons alles tot in de puntjes uit en wij gaven hem een telefoonnummer. Anta was zo wat meer gerustgesteld, maar toch kon je voelen dat het niet oké was. Dankzij de vriendelijke meneer die met ons meewas zijn we ook nog de moskee kunnen gaan bekijken. Alleen maar aan de buitenkant en in een 'rapte', maar we hebben er toch iets van gezien. We vinden het echt zo jammer dat we niet meer hebben kunnen zien, maar we begrijpen het ook wel. Een kindje dat verdwenen is, is niet niets. Heel onze tocht door de duizenden mensen was een avontuur. Steeds maar om je heen kijken zodat je elkaar niet verliest, elkaar vasthouden aan handen, kleren of vingers, je door een massa wurmen, meegesleurd worden in bepaalde richting, als je kindjes zag toch goed rondkijken als de kleine jongen er niet bij was... maar er werd gigantisch goed voor ons gezorgd door de vriendelijke meneer. Echt waar. We zijn hem daar eeuwig dankbaar voor!

's Avonds na het eten zijn we buiten gaan zitten aan de deur. We waren van plan om te wachten op papa, want ja, we misten hem alweer. Hij zou rond 01.00 uur of misschien om 02.00 uur toekomen om dan de donderdag met ons mee te kunnen met de bus terug naar huis. We bleven daar maar zitten. Wat praten met Mustafa en Abdou, wat onnozel doen, wat zingen, wat luisteren naar de gezangen in het Arabisch, moe worden, foto's trekken...

Om 04.00 was hij er nog altijd niet en we beslisten om maar te gaan slapen. Of ja... slapen... het had niet veel zin meer, want onze bus vertrok om 05.00 uur. We hebben nog zo'n 15tal minuutjes kunnen slapen...

om 05.00 uur werden we wakker gemaakt. Vliegensvlug moesten we ons gerief samen rapen en naar buiten gaan. Gaan wachten tot we mochten opstappen. Heel wat kinderen waren nog half aan het slapen en aan het bibberen van de koude. We gaven ze één van onze dekens om hen toch een beetje te verwarmen. Een kleintje was ook zo een beetje aan het ‘trunten’. Zo willen wenen, maar het toch niet doen. Jozefien nam hem dan op haar arm om hem wat te troosten. Er was ook nog iemand anders aan het wenen, een jongen van rond de 12 schat ik, ik ging naar hem toe, maar ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Ik heb hem wat proberen te troosten door wat over zijn hoofd te strelen. Het deed echt pijn om dat te zien. Hij was niet de enige, ook 'la vache qui ri' was niet gelukkig. En maar logisch ook zeker. De kleine jongen was nog altijd niet terug en ze hebben dezelfde familienaam. Het was echt niet fijn, ik kon ook beginnen wenen, eigenlijk wou ik niet vertrekken. Vertrekken zonder de mini klopte niet volgens mij. Uiteindelijk werden we op de bus gepropt, echt gepropt want op mijn rij zaten we met 8... echt niet comfortabel. Ik kreeg al na een half uur pijn in mijn spieren van niet goed te kunnen zitten. Maar dat is allemaal niets in vergelijking met de verdwijning. Er bleven 2 mensen achter...

De busrit werd echt afzien. Willen slapen, maar niet kunnen, pijn krijgen omdat je niet goed kunt zitten, een groot kindje op je schoot hebben en gigantisch beginnen zweten, honger krijgen en moeten wachten... een beetje doodgaan. Een kindje die begint over te geven en een beetje later eentje die Jozefien onder plast, dat kon er ook nog wel bij...

Aangekomen in Rufisque blijven we nog even in het huis van mama waar we heel wat kindjes zien, waaronder onze kleine broer Doudou en onze ander broer Oumar. Hij was dolgelukkig dat hij ons eens zag. Hij vloog echt onmiddellijk in onze armen. Vreemd, want hij had ons nog nooit gezien daarvoor. Een knappe kerel, hij kan al goed zijn Frans en hij vertelde ook heel wat. Het was fijn om hem te leren kennen. Voor de andere kinderen waren we een soort attractie, één of ander klimrek. Dat was behoorlijk lastig, want we waren doodmoe, hadden honger en hadden vooral nul energie...

Na een tijdje kwam papa toe met de auto en dan konden we eindelijk naar huis. Snel wat eten klaarmaken, een douche nemen en slapen. Wat deed dat deugd!!!

Heel voorzichtig en ontzettend lief kwam papatje ons wakker maken. Mama was al toegekomen en het eten was klaar. Spaghetti! Echt lekker! Nog even blijven zitten, papa die thee voor ons maakt en dan weer naar bed. Bouba vertelde ons dat we niet naar school moesten dus dat we lang mochten slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Tot rond 10.30 uur. Een lekker ontbijt en alles op het gemak omdat we nog half sliepen. Mama kwam tegen rond een uur of 14.00 om ons middageten klaar te maken. Ondertussen had de buschauffeur ons gevraagd waarom we niet op school waren... we snappen het niet zo goed. Heel wat juffen zeiden dat ze vandaag niet naar school gingen gaan en wij moesten er ook niet naar toe, maar blijkbaar is de school wel open, want de buschauffeur moest werken... vreemd!!!

Na het eten hebben we wat gepoetst en hebben we wat foto's op de computer gezet, een cd gebrand en heeft Jozefien nog wat geslapen.

Morgen gaan we de was doen en moeten wij het gerecht dat mama ons heeft geleerd klaarmaken. Normaal komt onze kleine broer ook weer op bezoek en blijft hij slapen... :) dat zal weer wat geven!

Warme groetjes Jozefien & Miet