En zo blijven onze weken vliegen

Vorige week vrijdag vertelde de leerkracht van moyenne section over andere scholen in Rufisque. Ze vertelde ons dat de les thema’s bepaald worden door de minister, maar dat de scholen hun eigen manier van lesgeven mogen bepalen. Zo had ze het ook over één bepaalde school ‘l’école municipal’. In deze school werken ze in hoeken. Zo hebben ze een aparte hoek om manuele activiteiten te geven, matten waar de kinderen kunnen op uitrusten, een groot bord om langage en graphisme te geven, een aantrekkelijke speelplaats waar de kinderen echt kunnen spelen,… Dit leek ons natuurlijk heel interessant om eens te gaan bezoeken. We spraken onze directeur aan maakten een afspraak om maandag naar deze school te gaan.

Het weekend verliep heel rustig. Na een drukke week genoten we even van ons nieuwe huis en de dagdagelijkse activiteiten. Zondag in de late namiddag besloten we een strandwandeling te maken. Het was fijn om even met onze voeten in het koude water te kunnen staan. We genoten van de frisse zeelucht en gingen nadien weer richting ons nieuwe huis…

Maandag voor de speeltijd zijn we onmiddellijk gestart met het knutselen van schuddoosjes. In het weekend werd al heel wat voorbereidend werk gedaan omdat we wisten dat we samen met Sidy op uitstap gingen. Eigenlijk was het de bedoeling dat deze activiteit na de speeltijd zou gegeven worden, maar de juffen hadden liever dat wij er al mee startten voor de speeltijd. Na de speeltijd kwam Sidy onze directeur ons halen. We gingen samen op pad en bezochten ‘l’école municipal’. De eerste indruk was overweldigend. De speelplaats was een grote zandbak met een klimrek, een glijbaan , grote schommels en schommelstoelen. Ook was er een plaats voorzien met banken. Echt fijn om te zien als je het gewoon bent om op een speelplaats te kijken waar helemaal geen spelmateriaal is en waar er onvoldoende vierkante meters zijn om 165 kinderen op te laten spelen.

Na het bewonderen van de speelplaats stonden we te popelen om de klassen te bezoeken. De eerste klas waar we een kijkje namen was grande section (=3^de kleuter). Onmiddellijk viel ons op dat er niet één juf aanwezig was in de klas. Er stonden maar liefst 3 juffen in de klas te werken. Wat behoorlijk veel is en bij ons in België zelf helemaal niet kan. Het aantal kinderen in de klassen ligt wel hoog. De limiet is 40 kinderen per klas. Het 2^de wat opviel waren de groepen. Elke klas is opgesplitst in 4 groepen. Ongeveer 10 kinderen per groep. Elke groep draagt de naam van een dier. De kinderen blijven in dezelfde groepen gedurende hun kleutertijd. Dit is een pure praktische indeling omdat hun dagverloop verdeeld is in vakken en elke groep zo aan de beurt kan komen voor een bepaald vak. Ook zijn de klassen mooi versierd met knutselwerkjes van de kinderen, echt fijn om te zien. Ook bij de moyenne section (=2^de kleuter) en de petite section (=eerste kleuter) waren onze indrukken ongeveer hetzelfde. Bij de Petit section hadden ze zelfs driewielers voor de kinderen.

Ondanks het feit dat de klassen al veel groter waren, er knutselmateriaal aanwezig was, er geprobeerd wordt om hoeken te vormen,… kan je het nog steeds niet vergelijken met onze scholen in België. Het is en blijft een hele grote kloof.

In de namiddag genoten we van een heerlijk middagdutje van 2 uren, daarna hebben we samen onze vuile was gedaan. Man man man, wat een werk. Onze kleren beginnen hier op te stapelen, want veel tijd om de was te doen hebben we hier niet. De kindjes die hier vaak langs komen, waren met ons aan het lachen toen we ons groot laken probeerden uit te wassen. Handig is dit niet, gelukkig hielp de oudste ons een handje en verliep alles veel vlotter. Nadien gaven we haar een drankje voor het vele werk. Nadat alles bijna klaar was kwam de buschauffeur van onze school even op bezoek. Hij brengt de kindjes van de overburen elke avond naar huis. Uiteindelijk gingen alle kindjes naar huis en vertrok de chauffeur weer richting school en begonnen wij weer te werken. We vernisten alle werkjes, we knipten de handjes uit,… Ziezo ons werk voor vandaag zat er bijna op, of dit dachten we toch. We waren helemaal vergeten om nog een activiteit voor dinsdag voor te bereiden. Na het avond eten schoten we dus in actie en tekenden 33 omabrillen op stevig gekleurd papier. Tegen de vroege ochtend zochten we uiteindelijk ons bed op en sliepen we als 2 prinsesjes samen in een hemelbed. Het werd een korte nacht, want enkele uren later stonden we weer paraat om naar school te vertrekken. Terwijl Adia (de ene juf van de klas) verder werkte aan de schuddoosjes begonnen wij elk met een paar kindjes te prikken. Bij sommigen lukte het heel goed, anderen hadden maar na een kwartier door dat ze op de lijn moesten prikken en nog anderen hadden gewoon niet genoeg kracht om hun priknaald door het papier te krijgen.

In elke klas hing nu één of meerdere grote werken die we samen met de kindjes hadden gemaakt, behalve bij Bintou (juf van de moyenne section). We hadden nog wat karton over en vroegen haar wat ze graag had gewild in haar klas. Ze stelde voor om iets te doen rond het thema, de familie. Dit leek ons echter een beetje te moeilijk. Dieren vond ze ook best wel leuk. We wisten dus weer wat te doen dinsdag middag. We zochten enkele leuke prentjes van wat dieren en gingen aan de slag. Uiteindelijk werd het een reuze schildpad en een grappig nijlpaard.

Met onze 2 huisdieren gingen we woensdag dan richting school. met de Petit section werkten we alle werkjes af. De kindjes die afwezig waren geweest kregen zo de kans om wat in te halen en Jozefien liet Miet even in de steek om samen met de kindjes van de moyenne section en schildpad te gaan stempelen. Voor er gestart werd met het stempelen van de schildpad vertelde Sidy ons dat er 2 straten verder een hele oude schildpad woont. Hij vroeg ons als we die eens wilden zien en wij vroegen ons meteen af of het niet mogelijk zou zijn om met de kinderen te gaan kijken. Zo gedacht, zo gedaan. Best wel grappig eindelijk, Sidy en 40 blauwe schortjes liepen even later over straat richting schildpad. Terug op school werd er meteen gestart met stempelen. Het resultaat was prachtig. We kregen zelfs Sidy zo ver om ook wat te knutselen. Hij was trots op het oog dat hij wit had mogen stempelen. Zoals gewoonlijk werd er woensdag ook een beetje gevoetbald. ’s Namiddags gingen we een hele middag met papa op stap. Een hele boel inkopen werden gedaan en heel wat kilometers werden afgelegd. Moe maar tevreden kwamen we ’s avonds thuis. Nog wat werken en dan het bed in…

Donderdag werden de rollen omgedraaid, Miet ging even een nijlpaard gaan stempelen met de klas van Bintou terwijl Jozefien haar mannetje stond bij de kleintjes. Na de speeltijd bezochten we nog een andere school. een gigantisch gebouw met heel wat klassen. Van kleuter tot en met secundair. De directeur was blij ons op bezoek te hebben en ook alle kleuterjuffen waren echt vriendelijk en geïnteresseerd. We vertelden hen wat we hier uitspoken en hoe het eraan toe gaat in België. Na ons bezoek zaten we nog even bij de directeur in zijn bureau. Na een tijdje praten over de school hadden we het over uitwisselingen. Hij vond dat wij, als we terug waren in België, een school moesten zoeken die kon samenwerken met zijn school. hij was echt enthousiast en was er van overtuigd dat dit kan werken. Ondertussen werd er op onze school hard gewerkt. We hadden gevraagd aan onze juffen als ze het zagen zitten om nog wat handjes te stempelen om de muur nog verder te versieren. We hadden al het materiaal klaargezet en zo konden ze aan de slag. Toen we terug op school aankwamen mochten we echt trots zijn op hen. Ze waren nog volop aan het werk, alle twee. Dit hadden we niet verwacht. We namen de handjes mee naar huis en vernisten de hele boel. Even laten drogen en dan weer aan de slag. Knippen, knippen en nog eens knippen…

Ook vrijdag werden er nog handjes gestempeld. De juffen verrasten ons echt. Ze hadden niet alleen alle kinderen hun handjes heel mooi afgedrukt. Ook hun eigen handen hadden ze gestempeld. En niet zomaar… elk op hun eigen manier hadden ze eerst hun hand geschilderd met verschillende kleuren. We waren echt heel erg verrast toen we de resultaten te zien kregen. Niet alleen verrast, ook stiekem wel behoorlijk trots. Tot een gat in de nacht hebben we vrijdag nog vernist en geknipt. In totaal hebben we er nu al meer dan 100. Het ophangen zal nog een grote klus worden, maar we zien het helemaal zitten. Als dat klaar is zijn alle klassen zo goed als klaar. Wat decoreren betreft toch. Er is en zal altijd nog een hele boel werk aan de winkel zijn. Ik denk maar aan de stoelen en banken die af en toe doorzakken of kraken of vol gevaarlijke bramen hangen, uitstekende nagels…

En zoals elke week komen we nu weer aan het einde van ons verslag. Heel kort maar wel het moeilijkste van al. Bij deze houden we het voor een keertje kort.

Tot volgende week!!!!

week 9

Een heel ongewone week. Of toch het tweede deel ervan. Het weekend verliep goed en zoals gepland. Zaterdag bezochten we samen met de andere 2 Belgen en papa, Touba. We gingen overal waar toegelaten was, binnen kijken, namen foto’s en gingen ’s middags bij papa thuis eten. Na het eten een kort middagdutje, een theetje en daarna terug richting Rufisque. Onderweg stopten we nog even aan de allereerste moskee van Seringe Touba.




Zondag werd een hele dag werken. Voorbereiden van lessen, verslagen typen, foto’s zoeken, enzovoort…
We dachten van een normale week te hebben op school. helaas pindakaas. Alles verliep net iets anders…
Maandag hebben we ons record verbroken. Alle 33 kleuters en peuters van onze klas hebben we tegelijkertijd aan het werk gekregen. Een tekening van nijntje met zijn mama en papa werd met potlood ingekleurd. Sommige kinderen verbaasden ons echt met het resultaat. De meesten kleurden maar wat en keken ondertussen een beetje rond, maar er waren ook enkele kleuters die heel netjes binnen de lijntjes probeerden te kleuren. Leuk om te zien.




We vonden dat het ook dringend tijd werd om de kinderen te leren prikken. Dat werd een activiteit voor dinsdag. De kinderen kregen een blaadje waar ze gewoon overal mochten in prikken. En als ze niet aan het prikken waren, mochten ze uittesten wat ze allemaal konden doen met wasco’s. Er werd gekrast, gekleurd en geprikt, weer met 33 tegelijkertijd.




Woensdag dan. We hadden al een hele tijd uitgekeken naar woensdag. Want… woensdag, voetbaldag hé. Helaas werd het geen voetbaldag voor Jozefien. Met buikproblemen bleef ze thuis in bed liggen. Na de les ‘langage’ en de les ‘psychomotricité’ was het zover. Eerst met de kindjes van CI (eerste en tweede leerjaar) en na de speeltijd dan met de kinderen van CP en CE1 (derde tot en met zesde leerjaar). Het was gigantisch warm, maar wel echt fijn om op straat met de kindjes te spelen. Een heleboel supporters kwamen kijken, er werd gezongen en geroepen, veel ballen werden tegengehouden, maar er werden ook een paar goals gemaakt.




Thuisgekomen ’s middags werden de zieken bezocht en verzorgd. We kregen van papa ook de opdracht om onze valiezen te maken. De hele dag was het er thuis al luid aan toegegaan. De eigenares van ons huis was gearriveerd in het weekend. Ze woont normaal gezien in Marseille, maar komt voor een maand terug naar hier. We weten niet precies wat het probleem is, maar wat we wel weten is dat ze niet gelukkig is met 4 toubabs in haar huis. Papa zei dat we zo snel mogelijk weg moesten . Stiekem en zo snel mogelijk al ons gerief samen zoeken en inpakken was dus de boodschap. We voelden ons echt als vluchtelingen. Papa ging ondertussen nog wat regelen voor het nieuwe huis dat hij ondertussen al had gevonden. Na het avondeten werd de auto volgeladen om richting het nieuwe huis te trekken. Eén van ons ging mee met papa en de chauffeur. We bleven nog met 3 achter en gingen nog even op ons dakterras zitten. Plots zagen we onze auto de straat terug inrijden, met alle matrassen er nog steeds bovenop gebonden . We mochten alles weer uitladen, want blijkbaar konden we toch niet in het huis. Papa had 3 keer afgesproken met een persoon om alles te regelen en alles was zogezegd in orde. Toen ze daar toekwamen met al het gerief zei die persoon dat we er niet in konden wonen omdat hij nog niet had gepraat met de baas…
Alles terug uitladen dus en nog een nachtje op onze tanden bijten. Het was helemaal niet plezant. Ellen en Jozefien ziek, papa doodmoe van het zoeken naar een nieuw huis voor ons en iedereen gekraakt van het maken van valiezen en laden en lossen van de auto…




Donderdag konden we onmogelijk les gaan geven. We hadden niets kunnen voorbereiden en waren doodop. Een beetje uitslapen en dan weer aan het werk. Papa haalde opnieuw zijn superkrachten boven en tegen ’s middags had hij een nieuw huis gevonden. Samen met de hulp van Mara (een kindje die mee was met ons naar Touba en die toevallig bij ons op bezoek was) kon de grote verhuis beginnen. Een groot huis waarvan het gelijkvloers voor ons is. Op de verdiepingen boven ons wonen gezinnen met kindjes die graag naar ons zwaaien. We wonen ook schuin tegenover de kindjes die altijd met ons meegaan met de auto naar school . Gemakkelijk is dat…
Vrijdag weer een zo goed als normale dag op school. Samen met de kindjes stempelden we een grote auto in karton en elk kindje mocht ook een afdruk maken van zijn of haar hand. Ze vonden het fijn om te doen, maar vonden het in het begin toch een beetje vreemd, een beetje wennen.



’s Namiddags bleven we nog eens op school en samen met Sidy werkten we aan ons portfolio. Er is nog heel wat werk, maar we blijven gaan.
Zonder passer is het moeilijk om onze week af te ronden, dus maakte Ellen een zotte tekening met haar passer. Niet mis!
Vanuit ons nieuwe huis wensen we jullie veel warme, gezellige en liefdevolle dagen toe. Tot binnenkort!

week 8

Met een beetje pijn in het hart startten we de week. Het zou een zware week worden, dat wisten we op voorhand.

Maandag hebben we keihard gewerkt op school. We hebben onze juf, Aïssatou, getoond dat het mogelijk is om met meer dan 2 kindjes tegelijk te werken. Toen we begonnen met onze activiteit (een tekening in het thema fruit en groenten inkleuren en daarbij ook een oefening op het tekenen van krulletjes) zei ze dat we maximum met 6 kindjes tegelijk mochten werken. Dat was al meer dan genoeg. We zeiden dat het goed was, maar stiekem bleven we maar doorgaan. We staken telkens een kindje meer aan het werk, we liepen rond, hielpen even waar nodig en staken nog meer kindjes in het werk. Uiteindelijk waren 27 van de 42 kindjes op het zelfde moment aan het werk. Een echt record hier. Met het zweet op ons voorhoofd en een lach op ons gezicht kon iedereen zien dat we echt trots waren. Onze juf was positief verrast en ook verbaasd om dat allemaal te zien. Ze vond het een goeie oefening en was blij dat het zo vlot ging.

's Namiddags gingen we met papa de stad in om veel fruit te kopen. 16 bananen, 10 sinaasappels, 8 appels en ook nog 2 pakken koeken. Toen we thuis kwamen gingen we meteen aan de slag. Bananen pletten, appels in ministukjes snijden en erbij doen, sinaasappels uitpersen en koeken verbrijzelen. Alles samen, goed mengen en eens proeven, de fruitpap was overheerlijk.

Met een grote kan fruitpap, wat lepels, nog wat extra fruit en een grote eetlust vertrokken we dinsdag naar school. Na een korte les 'langage' toonden we de kinderen hoe je fruitpap maakt en daarna lieten we ze allemaal proeven. Echt zo sjiek en grappig om te zien. De eerste hap was telkens een mini beetje en telkens heel voorzichtig in die mond, maar vanaf de tweede lepel werden de porties telkens maar groter en groter. Alle kinderen vonden het overheerlijk. Ook onze juf was er weg van. Raki, haar dochtertje van 9 maanden oud smulde er ook van en Pape, het zoontje van de concierge genoot er ook met volle teugen van. Alles was op, dat hadden we eigenlijk niet verwacht. Het was een geslaagde activiteit.

Omdat het onze laatste dag was in die klas hebben we, net zoals bij de vorige klas, een filmpje gemaakt met alle foto's die we hadden genomen. Ook deze keer lieten we de kindjes in kleine groepjes kijken. Aan hun reacties te zien, vonden ze het fijn en genoten ze er wel van. Onze juf was trots op ons...

's Namiddags kregen we dan onze evaluatie. We overliepen heel uitgebreid ons formulier en ze gaf ons punten. Die kregen we niet te zien, maar we zijn er wel gerust in. We hadden het gevoel dat ze tevreden was van ons werk.

Woensdag dan. In plaats van naar 'le petit section' te gaan, hebben we de hele dag gevoetbald op straat ( wees gerust, voor de veiligheid werd gezorgd) met alle kindjes van het lager. Voor de speeltijd met de klas van Mme Diboor, na de speeltijd met de klas van Mme Mboup en de klas van Mme Tra. Eerst werd er deftig opgewarmd. Met het liedje '1 2 3 4, hup naar achter, hup naar voor...' van Samson en Gert die we nog snel hadden vertaald.

We werden bijgestaan en geholpen door de buschauffeur, de concierge en de meester die Arabisch geeft aan de kleuters. Ze namen foto's, hielpen gewonden verzorgen, speelden scheidsrechter en stalen af en toe ook eens zelf de show met allerhande trucjes...

Ook heel wat mensen uit de buurt kwamen supporteren en in 't stad werd er over ons gebabbeld. Want toen we 's middags thuis kwamen vertelde papa dat hij van iemand had gehoord dat zijn twee dochters aan het voetballen waren voor school.

De kindjes waren zo gelukkig en de juffen ook, dat we afgesproken hebben om het volgende week nog eens opnieuw te doen. Dus vanaf nu, woensdag voetbaldag.

Na het voetbal was er nog even tijd over en we gingen eventjes piepen in de klas van Mme Tra, 5de en 6de leerjaar. We werden er goed ontvangen en omgevormd tot Mme Tra 2 en 3. We gaven er Nederlandse taal- en zangles. Er werd heel wat gelachen en ze vonden het zo fijn dat ze beloofden om nederlandse lessen te blijven geven.

Donderdag dan in de nieuwe klas. 'Le petit section', een hele aanpassing. Ze zijn zo klein en begrijpen zo weinig. We hebben de hele dag geobserveerd en als we eerlijk moeten zijn, zagen we het niet echt zitten om er de vrijdag al les te geven. Het is misschien een beetje raar om te zeggen, maar we weten niet zo goed wat we in die klas nog zullen bijleren...

Vrijdag gingen we richting school met hopen materiaal mee. Touw, wasknijpers, nagels, vernis... We gingen meteen aan de slag. Er werden in totaal meer dan 100 nagels in de muren geklopt. In elke klas werden touwen gespannen en elke klas kreeg ook heel wat wasknijpers. We zagen er een beetje uit als echte 'klasdecoreerders'. Twee uren werkten we keihard door en het resultaat mag er zijn.

Doordat we in elke klas wel iets hebben gedaan, kregen we de juffen van het lager ook zover om te knutselen met de kinderen. Ze beloofden dat ze tekeningen zouden maken om de klas op te fleuren. We kijken er al naar uit.

Tijdens de speeltijd dan vertrokken we samen met Sidy naar de timmerman die onze kast had gemaakt. Daar aangekomen zagen we nog 2 gelijkaardige kasten staan. Ze moesten alleen nog vernist worden en dan zijn ze klaar. Ook voor ons, voor de andere 2 kleuterklassen... Joepie!!!

Na de speeltijd was er feest. Alle verjaardagen van de maanden februari en maart werden gevierd. Sidy en alle anderen vonden het ook nodig om 26 december(verjaardag Jozefien) en 1 november(verjaardag Miet) mee te vieren. De juffen maakten kronen, er werd gezongen, gedanst, gegeten, foto's genomen, gedronken en vooral veel gelachen.

Zoals je ziet was het een bewogen week. We hebben hier nog heel wat werk te verzetten en jammer genoeg kort de tijd hier gigantisch snel in...

We houden jullie zeker en vast op de hoogte van al onze zotte en minder zotte stoten!

Groetjes en veel liefs uit het nog warmere Senegal!