Zondag werd een hele dag werken. Voorbereiden van lessen, verslagen typen, foto’s zoeken, enzovoort…
We dachten van een normale week te hebben op school. helaas pindakaas. Alles verliep net iets anders…
Maandag hebben we ons record verbroken. Alle 33 kleuters en peuters van onze klas hebben we tegelijkertijd aan het werk gekregen. Een tekening van nijntje met zijn mama en papa werd met potlood ingekleurd. Sommige kinderen verbaasden ons echt met het resultaat. De meesten kleurden maar wat en keken ondertussen een beetje rond, maar er waren ook enkele kleuters die heel netjes binnen de lijntjes probeerden te kleuren. Leuk om te zien.
We vonden dat het ook dringend tijd werd om de kinderen te leren prikken. Dat werd een activiteit voor dinsdag. De kinderen kregen een blaadje waar ze gewoon overal mochten in prikken. En als ze niet aan het prikken waren, mochten ze uittesten wat ze allemaal konden doen met wasco’s. Er werd gekrast, gekleurd en geprikt, weer met 33 tegelijkertijd.
Woensdag dan. We hadden al een hele tijd uitgekeken naar woensdag. Want… woensdag, voetbaldag hé. Helaas werd het geen voetbaldag voor Jozefien. Met buikproblemen bleef ze thuis in bed liggen. Na de les ‘langage’ en de les ‘psychomotricité’ was het zover. Eerst met de kindjes van CI (eerste en tweede leerjaar) en na de speeltijd dan met de kinderen van CP en CE1 (derde tot en met zesde leerjaar). Het was gigantisch warm, maar wel echt fijn om op straat met de kindjes te spelen. Een heleboel supporters kwamen kijken, er werd gezongen en geroepen, veel ballen werden tegengehouden, maar er werden ook een paar goals gemaakt.
Thuisgekomen ’s middags werden de zieken bezocht en verzorgd. We kregen van papa ook de opdracht om onze valiezen te maken. De hele dag was het er thuis al luid aan toegegaan. De eigenares van ons huis was gearriveerd in het weekend. Ze woont normaal gezien in Marseille, maar komt voor een maand terug naar hier. We weten niet precies wat het probleem is, maar wat we wel weten is dat ze niet gelukkig is met 4 toubabs in haar huis. Papa zei dat we zo snel mogelijk weg moesten . Stiekem en zo snel mogelijk al ons gerief samen zoeken en inpakken was dus de boodschap. We voelden ons echt als vluchtelingen. Papa ging ondertussen nog wat regelen voor het nieuwe huis dat hij ondertussen al had gevonden. Na het avondeten werd de auto volgeladen om richting het nieuwe huis te trekken. Eén van ons ging mee met papa en de chauffeur. We bleven nog met 3 achter en gingen nog even op ons dakterras zitten. Plots zagen we onze auto de straat terug inrijden, met alle matrassen er nog steeds bovenop gebonden . We mochten alles weer uitladen, want blijkbaar konden we toch niet in het huis. Papa had 3 keer afgesproken met een persoon om alles te regelen en alles was zogezegd in orde. Toen ze daar toekwamen met al het gerief zei die persoon dat we er niet in konden wonen omdat hij nog niet had gepraat met de baas…
Alles terug uitladen dus en nog een nachtje op onze tanden bijten. Het was helemaal niet plezant. Ellen en Jozefien ziek, papa doodmoe van het zoeken naar een nieuw huis voor ons en iedereen gekraakt van het maken van valiezen en laden en lossen van de auto…
Donderdag konden we onmogelijk les gaan geven. We hadden niets kunnen voorbereiden en waren doodop. Een beetje uitslapen en dan weer aan het werk. Papa haalde opnieuw zijn superkrachten boven en tegen ’s middags had hij een nieuw huis gevonden. Samen met de hulp van Mara (een kindje die mee was met ons naar Touba en die toevallig bij ons op bezoek was) kon de grote verhuis beginnen. Een groot huis waarvan het gelijkvloers voor ons is. Op de verdiepingen boven ons wonen gezinnen met kindjes die graag naar ons zwaaien. We wonen ook schuin tegenover de kindjes die altijd met ons meegaan met de auto naar school . Gemakkelijk is dat…
Vrijdag weer een zo goed als normale dag op school. Samen met de kindjes stempelden we een grote auto in karton en elk kindje mocht ook een afdruk maken van zijn of haar hand. Ze vonden het fijn om te doen, maar vonden het in het begin toch een beetje vreemd, een beetje wennen.
’s Namiddags bleven we nog eens op school en samen met Sidy werkten we aan ons portfolio. Er is nog heel wat werk, maar we blijven gaan.
Zonder passer is het moeilijk om onze week af te ronden, dus maakte Ellen een zotte tekening met haar passer. Niet mis!
Vanuit ons nieuwe huis wensen we jullie veel warme, gezellige en liefdevolle dagen toe. Tot binnenkort!
Iedere week wel een nieuw avontuur, en iedere keer zo onvoorspelbaar, wie had dat gedacht dat jullie nog eens zouden mogen verhuizen ook.
BeantwoordenVerwijderenToch een geluk dat er zo goed voor jullie wordt gezorgd.
Hmm en die grote auto in karton, waar heb ik dat nog gezien/gehoord, hopelijk gaat hij langer mee dan ons prachtstuk die we ooit gemaakt hebben.
groetjes Jeroen